بیماری پارکینسون (PD)، یک اختلال نورودژنراتیو با ویژگی‌های پاتولوژیکی است که در درجه اوّل با از دست دادن نورون‌های دوپامینرژیک در جسم سیاه مغز و ساختارهای مرتبط می‌باشد.
.همچنین بیشتر بیماران بعضی از مشکلات گیت، شامل انقباضات ناگهانی عضله، یا «انجماد» (Freezing) که یک عامل اصلی سقوط است را تجربه می‌کنند.
انجماد یک نوع از آکینزی است که به عنوان «وقفه در شروع حرکت» (Start hesitation) آغاز می‌شود، امّا در نهایت وقتی اتّفاق می‌افتد که بیمار با مانعی روبرو شده یا با محدودیتی در ورودی دیداری یا پروپریوسپتیو مواجه می‌شود.
پارکینسون یک بیماری اعصابی مزمن است که با تخریب سلول‌های مغزی که دارای دوپامین هستند، همراه است.
دوپامین یک ماده شیمیایی است که در مغز برای کنترل حرکت و کارکرد عصبی دیگر استفاده می‌شود. بیماری پارکینسون باعث کاهش سطح دوپامین در مغز می‌شود که باعث عوارض مختلفی از جمله لرزش، سفتی عضلانی، کاهش حرکت و نواحی مختلف دیگری می‌شود.
The Effects of Using the Laser Beam Visual Cue on FOG Improving in PD Patients
پارکینسون اختلالی نورودژنراتیو است که به دلیل از دست دادن نورون‌هایی خاص در هسته‌های قاعده‌ای مغز ایجاد می‌شود. از علائم شایع این بیماری انجماد گیت (Freezing of Gate) است که بیشتر به صورت ناتوانی در حرکت به هنگام راه رفتن دیده می‌شود. FOG (Freezing of Gate) یک عامل منفی اثرگذار بر کیفیت زندگی فرد با ایجاد اختلال در جابه‌جایی‌های ضروری زندگی روزمره می‌باشد، که نیاز به مداخلات کاردرمانی را افزایش می‌دهد. پژوهش‌های مختلفی در شناسایی روش‌های بهبود FOG صورت گرفته است. در این پژوهش به بررسی مطالعات انجام شده بر روی تاثیر اعمال نشانه‌های دیداری، به طور ویژه پرتو لیزری تابش شده از ابزارهای مختلف تطبیقی، بر بهبود FOG در بیماران پارکینسون پرداخته شده است.
تاثیر مثبت استفاده از پرتو لیزر بر بهبود گیت افراد مبتلا به پارکینسون مشاهده شد. این نتایج مثبت، با توجّه به معیارهای اندازه‌گیری شده‌ی خاص هر پژوهش و وضعیت‌های مختلف FOG متفاوت می‌باشند. بعضی از مقالات تاثیرات را گسترده و بعضی تنها محدود به برخی از افراد دانستند.
علائم پارکینسون شامل لرزش (شایعترین علامت)، سفتی عضلات، کاهش حرکت و کنترل حرکتی نامناسب، مشکل در حرکت و کنترل حرکتی، کاهش حافظه و قدرت تمرکز، مشکلات خواب و افسردگی و اضطراب می‌شوند. بیشتر بیماران پارکینسون بالای ۶۰ سال هستند، اما بیماری ممکن است در سنین جوان‌تر نیز ظاهر شود.
هرچند که پارکینسون بیماریی مزمن است و در حال حاضر درمان دائمی وجود ندارد، اما با استفاده از داروها، عمل جراحی، درمان‌های فیزیکی و تغییرات در سبک زندگی می‌توان به کنترل علائم بیماری کمک کرد و کیفیت زندگی بیماران پارکینسون را بهبود بخشید.
پارکینسون بیماری اعصابی مزمنی است که برای درمان آن از چندین روش استفاده می‌شود. برخی از این روش‌ها شامل موارد زیر هستند:
در درمان بیماری پارکینسون، انواع مختلفی از داروها ممکن است استفاده شود. بسته به شدت بیماری و وضعیت بیمار، پزشک معالج ممکن است یک یا چند دارو را به صورت ترکیبی به بیمار تجویز کند. در زیر به برخی از داروهای معمول در درمان بیماری پارکینسون اشاره شده است:
لوودوپا: این دارو به عنوان یک داروی اصلی در درمان پارکینسون استفاده می‌شود. لوودوپا با افزایش سطح دوپامین در مغز، به بهبود علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کند.
کاربیدوپا: این دارو به صورت ترکیبی با لوودوپا استفاده می‌شود و به مانند لوودوپا، با افزایش سطح دوپامین در مغز، به بهبود علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کند.
آمانتادین: این دارو با کاهش تجمع سلول‌های عصبی در مغز، به بهبود علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کند.
راساگیلین: این دارو با کاهش فعالیت آنزیم مونوآمین اکسیداز ب، که عامل تجزیه دوپامین در مغز است، به بهبود علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کند.
پرامیپکسول: این دارو با افزایش سطح دوپامین در مغز، به بهبود علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کند.
داروهای آنتی کولینرژیک: این داروها با کاهش فعالیت آنزیم آستیل کولین استفاده می‌شوند و به بهبود علائم بیماری پارکینسون کمک می‌کنند.
داروهای آنتی دیسکینزی: این داروها برای درمان علائم ناخواسته حرکتی مانند لرزش، رعشه و اسپاسم استفاده می‌شوند.
در برخی موارد شدت علائم پارکینسون به حدی است که درمان دارویی موثر نیست و عمل جراحی برای کاهش علائم لازم است. یکی از عمل‌های معمول در این حالت، عمل استیمولاسیون عمقی مغز (DBS) است.
تمرینات فیزیکی و درمان‌های مکمل مانند كاردرمانی و فیزیوتراپی، تمرینات تنفسی و تمرینات تعادلی نیز می‌توانند بهبود علائم پارکینسون را بهبود بخشند.
تغذیه سالم و تغییرات در سبک زندگی مانند رفتارهای استرس برانگیز و مصرف الکل ممکن است به کنترل علائم پارکینسون کمک کند.
همچنین، برخی از بیماران ممکن است نیاز به درمان ترکیبی از داروها، عمل جراحی و درمان‌های فیزیکی داشته باشند. به هر حال، بهتر است برای تعیین درمان مناسب با پزشک متخصص مشورت کنید.
تمرینات کاردرمانی می‌توانند به کاهش علائم بیماری پارکینسون کمک کنند. این تمرینات اغلب شامل تکنیک‌های فیزیکی و روان‌شناختی هستند که به حرکت و کنترل عضلات کمک می‌کنند و به جایگزینی حرکات خودکار با حرکات دستی می‌پردازند. برخی از تمرینات کاردرمانی پارکینسون عبارت‌اند از:
کاردرمانی ، با استفاده از تمرینات جسمانی، تمرینات تعادلی، تمرینات تنفسی و ماساژ، بهبود علائم پارکینسون، بهبود کیفیت زندگی و افزایش استقلال بیماران از خود به دست می‌آید.
طول عمر بیماران پارکینسون به عوامل متعددی مانند سن بیمار، شدت بیماری، نوع درمان و عوارض جانبی آن، وضعیت سلامتی عمومی بیمار و سایر عوامل وابسته به هر فرد بستگی دارد و قابل پیش‌بینی نیست. به طور کلی، بیماران pa ممکن است به طور متوسط در طول عمر به مشکلات جدی‌تری مبتلا شوند ولی می‌توانند با مراقبت‌های مناسب و درمان، سال‌های زیادی را با کیفیت زندگی مناسب سپری کنند.
در بیشتر موارد، پارکینسون بیماری مزمنی است که به طور پیشرفتی تا سال‌ها، یا حتی دهه‌ها ادامه دارد. با این حال، با انجام تمرینات فیزیکی و رعایت سبک زندگی سالم، ممکن است به کنترل علائم بیماری کمک شود و کیفیت زندگی بیماران بهبود یابد. همچنین، درمان‌های دارویی مناسب و در صورت لزوم، عمل جراحی می‌تواند به کنترل علائم و بهبود وضعیت بیماران پارکینسون کمک کند.
. برای خشک کردن عضلات و بهبود تعادل و حرکت بیماران پارکینسون، تمرینات زیر می‌توانند مفید باشند:
تمرینات تعادل برای بیماران pa بسیار مهم هستند، زیرا این بیماری می‌تواند تعادل را تحت تأثیر قرار دهد و افتادن و تصادفات را افزایش دهد. برای بهبود تعادل، تمرینات زیر را می‌توان انجام داد:
پارکینسون پارکینسون,تشخيص,درمان و پیشگیری ازعلائم(جامع سیر تا پیاز) فیزیوتراپی پارکینسون کاردرمانی پارکینسون فيلم (30) ورزش و تمرین عالی و مفید كاردرمانی فیزیوتراپی برای درمان راه رفتن,كاهش لرزش,كاهش سقوط و افتادن و كمتر شدن سفتی بدن
خدمات سئو ❤ طراحی سایت مارس