•در سالِ ۱۹۰۱، روان شناس و عصب شناسِ آلمانی “الویس آلزایمر” اولین موردِ این بیماری را کشف و در مورد آن نوشت، که بعدها به بیماری آلزایمر معروف شد.

•شایع ترین فرم بیماری دمانس:

•فقدان پیشرونده حافظه(Forgetfulness)

•نقص شناختی(Confusional)

•تغییر شخصیت(Dementia)

•در سالِ ۱۹۰۱، روان شناس و عصب شناسِ آلمانی “الویس آلزایمر” اولین موردِ این بیماری را کشف و در مورد آن نوشت، که بعدها به بیماری آلزایمر معروف شد.

•شایع ترین فرم بیماری دمانس:

•فقدان پیشرونده حافظه(Forgetfulness)

•نقص شناختی(Confusional)

•تغییر شخصیت(Dementia)

فاز فراموشی:

.1عدم حضور ذهن

.2عدم تمرکز

.3تغیرات خلقی

.4disorientation

فاز گیجی:

.1فقدان شدید شناختی

.2پرخاشگری و تحریک پذیری بالا

.3آفازی

.4آپراکسی

.5اختلال خواب

.6اختلال GAIT

فاز دمانس:

•بیمار به محرک پاسخ نمی دهد

•بی اختیاری ادرار و مدفوع

•پرخاشگری وآژیتاسیون

•تشنج

•اختلالات عفونی

•پروتئنهای آمیلوئیدی در بیماری آلزایمر ساختارهای پروتئینی کروی شکلی در خارج نورون‌های برخی مناطق مغز و ساختارهای پروتئینی رشته‌ای در جسم سلولی نورون‌ها، تشکیل می‌شود. این ساختارهای پروتئینی که به آنها اجسام آمیلوئیدی گفته می‌شود، در اثر برخی تغییرات در پروتئوين سلول‌های عصبی وبهم خوردن تعادل و تغییر در میزان و یا ساختار پروتئین‌ ایجاد می‌شود. یکی از مهم‌ترین پروتئین‌هایی که در ایجاد آلزایمر نقش دارد، پروتئین پیش‌ساز آمیلوئید (APP) نام دارد. این پروتئین در سلول‌های دستگاه عصبی بیان می‌شود و در اتصال سلول‌ها به هم، تماس سلول‌ها و اتصال به ماتریکس خارج سلولی و اسکلت سلولی نقش دارد

•علت:

.1نقص در نروترنسمیتر استیل کولین و دوپامين

.2ویروس

.3مواد سمی آلومینیوم

.4ضربه به سر

.5آتروفی مغزی در ناحیه فرونتال و تمپورال

•تست های تشخیصی:

•پرسشنامه معاينه مختصر وضعيت رواني (MMSE)

•مقياس حافظه وکسلر (WMS-O)

•درمان بیماری آلزایمر

•در حال حاضر درمان بیماری آلزایمر بیشتر شامل درمان‌های علامتی، درمان اختلالات رفتاری و داروهای کاهنده سیر پیشرفت بیماری است.

•درمان‌های غیر دارویی: از راه‌های غیر دارویی کاستن از پرخاشگری و بیقراری، شناسایی و رفع عللی است که سبب پرخاشگری بیمار می‌شود. مثلاً از تغییر محیط زندگی و جابجا کردن وسایل وی باید اجتناب کرد. گاهی اوقات حضور افراد بیگانه و ناآشنا سبب ترس و بی قراری وی می‌شود. ماساژ بیمار و معطر کردن محیط و موزیک آرام در برخی بیماران سبب کاهش بیقراری می‌شود. ورزش‌های سبک و کارهای ساده مثل قدم زدن یا حتی کندن علف‌های هرز باغچه می‌تواند سبب آرامش بیمار شود (فعاليت تكراري و آشنا)

•درمانهای دارویی: گرچه هنوز درمانی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد اما با استفاده از داروها می‌توان سیر پیشرفت بیماری را کم کرد و از شدت اختلال حافظه و مشکلات رفتاری بیمار کاست. داروهای مورد تایید برای بیماری آلزایمر شامل موارد زیر است.

•داروهای آرامبخش و ضد جنون: اگر با روش‌های غیر دارویی نتوان رفتارهای آزاردهنده، بی قراری و پرخاشگری بیمار را کمتر کرد می‌توان از داروهای جدید ضد جنون مثل اولانزاپین، کوتیاپین و ریسپریدون استفاده کرد. گاهی اوقات افسردگی سبب پرخاشگری بیمار است که با استفاده از داروهای ضد افسردگی مثل فلوکستین می‌توان آن را درمان کرد.

•داروهای ضد کولین استراز: در بیماری آلزایمر مقدار استیل کولین که یکی از واسطه‌هایی شیمیایی مداخله گر در حافظه‌است کم می‌شود. داروهای مختلفی برای افزایش مقدار استیل کولین پایانه‌های عصبی استفاده می‌شوند از جمله ریواستیگمین (Exelon)، دانپزیل (Aricept)، و گالانتامین (Razadyne). این داروها سبب بهبود حافظه، عملکرد شناختی و عملکرد اجتماعی بیمار می‌شوند. این داروها تا حدودی رفتارهای غیر طبیعی بیمار را نیز اصلاح می‌کنند. مشکل عمده این داروها عوارض گوارشی، تهوع، است که با افزایش تدریجی دارو، مصرف همراه صبحانه و شام و با مایعات یا آب میوه از شدت عوارض کاسته می‌شود.

ممانتین:داروی دیگری که در درمان موارد متوسط تا شدید بیماری آلزایمر استفاده می‌شود و تا حدودی هم اثرات محافظتی بر روی سلولهای مغزی دارد . این دارو نیز سبب بهتر شدن توانایی شناختی و حافظه بیمار می‌شود. گیجی و منگی مهمترین عوارض این دارو هستند
ویتامین‌ها مثل ویتامینE، ویتامین‌های گروه ب، امگا ۳، استروژن،
داروهای ضد التهاب مثل بروفن از این دسته داروها هستند
. رژیم غذایی سالم شامل مصرف روزانه سبزی و میوه و کاهش مصرف چربی‌های اشباع به علاوه مصرف مناسب مواد غذایی حاوی ویتامین‌های A\C\Eیکی از راه‌های مهم پیشگیری از آلزایمر است.

•آلزایمر و تغذیه

•پژوهشگران دانشگاه پزشکی شیکاگو با بررسی عادت غذایی ۶۰۰۰ نفر دریافتند که آن دسته از افرادی که دچار مشکلات فراموشی و نظایر آن نیستند، در عادت غذایی خود غذاهای سرشار از ویتامین ای گنجانده‌اند. ویتامین ای، رادیکال‌های آزاد را که محتملا” می‌توانند به سلول‌های مغز آسیب بزنند، مهار می‌کند

درک بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر برای تدین دلیل جنون، یک اختلال عصبی برگشت ناپذیر پیشرونده است که طی چند سال گسترش می یابد. این بیماری مربوط به پیری است که با تغییراتی در رفتار، شخصیت ، قضاوت و توانایی برای انجام فعالیت معمول،مشخص می گردد. سه مجموعه کلاسیک برای بیماران مبتلا به AD اختلال حافظه ، نواقص ویزوسپاتیال (مربوط به بینایی) و تغییرات زنان است. این تغییرات در نبود پریشانی، عقب ماندگی ذهنی و یا دیگر اختلال های نورولوژیک (عصبی) رخ می دهد و کاهش قابل توجه سطح عملکرد معمول بیمار را نشان می دهد.

دوره بیماری آلزایمر از شخص به شخص دیگر فرق می کند که این مانند سرعت کاهش است. در بیشتر مردم مبتلا به آلزایمر، علایم ابتدا پس از 65 سالگی ظاهر می شود. خطر گسترش AD با سن افزایش می یابد، اما علایم آلزایمر و جنون بخشی از پیری نرمال نیستند.

پیری نرمال در مقابل بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر، یک بیماری پیچیده است که هنوز  در دنیای پزشکی کاملاً شناخته شده نیست. در نتیجه، بسیاری از افسانه ها و داستانهای غلط در مورد آلزایمر شایع شده است. نه فقط مردم ، بلکه بسیاری از پزشکان هم ،  درک درستی از این بیماری ندارند.

یک چیز مشخص است : آلزایمر باعث جنون می شود. اثرات بیماری آلزایمر به صورت تدریجی است که از مرگ تدریجی سلول های عصبی در مغز حاصل می شود که برای حافظه و دیگر عملکردهایش صحبت کردن، خواندن، فکر کرن انتزاعی و محاسبه ، حیاتی می باشند. مارتین راسر، یک روش ساده ای را برای فهم ارتباط بین بیماری آلزایمر و جنون، پیشنهاد کرده است. جنون یک سندرم است که با بسیاری از بیماری های مرتبط همراه است . راسل گفت : از یک لحاظ ، این بیماری شبیه سوزش یا درد قلب و یا سردرد است که با عوامل بسیاری ایجاد می شود نیاز به درمان های مختلفی دارد. بیماری آلزایمر، رایج ترین عامل جنون است.

هم بیماری آلزایمر و هم جنون به طور دقیق در فصل 2 مورد بحث قرار گرفته اند.

اکنون، فهم این مسئله مهم است که نه AD و نه جنون، فرایند پیری نیستند.

برای تشخیص شخصی که فرایند طبیعی پیری را دارد، از کسی که مبتلا به AD است،  علایم هریک را مقایسه می کنیم.

بخش 1 : فراموشی

بیشتر افراد مسن، خطاهایی در حافظه شان دارند. اما چگونه می توان علایم جنون را از علایم طبیعی پیری ، تمیز داد؟ به این مثال توجه کنید: برای افراد با افزایش سن، فراموش کردن جایی که آنها عینکشان را گذاشته اند و یا آخرین جایی که کلیدشان را گذاشتند، طبیعی است، اما با دادن یک تست پزشکی در مورد حافظه و فکر کردن ، آنها احتمالاً‌ کارهایشان را بهتر انجام می دهند.

تغییرات در حافظه و توانایی ذهنی با پیری، کاملاً ملایم هستند و آنها با گذشت زمان بدتر نمی شوند و یا آنها با عملکرد روز به روز یک فرد، تداخل ندارند. تغییرات نرمال مرتبط با پیری شامل تغییرات خفیف در حافظه و یادگیری و پردازش اطلاعات که به صورت کند صورت می گیرد.

اختلاف مهم بین جنون و آنچه که با پیرمرد فراموشکار رخ می دهد، این است که جنون شامل از دست رفتن عملکردهای حفاظه و حداقل یک بخش اختلال کشنده (مثلا زبان، فکر کردن یا ادراک) است.

برعکس، بیماران مبتلا به جنون از فقدان حافظه رنج می برند  ودشواری در عملکردهای روزانه ، دیگر نشان می دهند، که این می تواند به صورت فراموشی در دید یک فرد خارجی، ظاهر شود. افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است علایم زیر را نشان دهند.

• پریشانی
• دشواری در زبان (صحبت کردن) (نمی توانند کلمات صحیح را پیدا کنند)
• دشواری در تمرکز و استدلال کردن
• مشکلاتی در کارهایی مثل پرداخت قبوض یا تعادل کردن چک
• مشکلاتی در جهت یابی یا توانایی فضایی (مثل گم شدن در یک محیط آشنا)

اغلب، خانواده بیماران با پزشک در مورد کاهش مداوم توانایی های ذهنی و به ویژه مشکلاتی شبیه اطلاعات اخیر سوال می کنند، چون بیماران مبتلا به جنون، ممکن است آگاه نباشند و یا از مشکلات شکایت کنند.

بخش دوم : پیری

عقیده نادرست دیگر این است که AD را با دیوانگی و یا پیری برابر می دانند، همین که AD پیشروی می کنند، کاهش در استدلال ادامه می یابد  و  علایم شخصیتی و رفتاری ظاهر می شوند.این ها علایم کمی از AD هستند که یک مشاهده کننده ممکن است آنرا با پیری اشتباه بگیرد.

• افزایش عصبانیت، خصومت و شک
• تجاوز و خشونت فیزیکی
• توهمات
• سرگردانی
• افزایش تعداد تصادفات جسمی

گرچه برخی از بیماران AD علایم رفتاری غیر عادی دارند، پرستاران باید بفهمند که اینها بخشی از فرایند بیماری هستند. بیماران قادر به کنترل رفتار خود نیستند و بنابراین ، درمان مناسب ، ضروری می باشد.

اغلب، پرستاران افراد مسن فرض می کنند که چون سن پیری برنمی گردد، جستجوی درمان برای  فردی که مورد عشق است و علایم پیری را نشان می دهد، بی فایده است. تحت هیچ شرایطی چنین رفتاری نباید دیوانگی تلقی شود. در حقیقت AD سن نرمال پیری نیست. آگاهی از علایم و نشانه هایی که ممکن است این بیماری را نشان دهد و مشورت با یک فرد متخصص پزشکی برای ارزیابی تخصصی فرد، مهم است. جدول 1.1 اختلاف بین علایم نرمال پیری و جنون را نشان می دهد.

همچنین ما چند منبع برای یادگیری بیشتر اختلالات مغزی در انتهای این کتاب آورده ایم.

بیماری آلزایمر یک بیماری خاموش چون AD و جنون با هم مرتبط اند، درک فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است متفاوت باشد. یک عقیده متداول این است که هر فرد مبتلا به AD از فقدان شدید جهت یابی رنج می برد  وقادر به انجام کارهای خود نیست.اما این ویژگی ها در مراحل نهایی بیماری، با آن همراه هستند.واقعیت این است که بیشتر افراد مبتلا به AD، شکل خفیفی از بیماری را دارند  واغلب به دلیل دیگری قبل از پیشروی آن به مراحل پیشرفته می میرند. حساسیت این بیماری، دلیل دیگری است که هنوز پوشیده است و با پیری اشتباه گرفته می شود.

شکی وجود ندارد که AD می تواند زندگی افراد مبتلا را تغییر دهد. افراد مبتلا به آلزایمر که تا مراحل نهایی بیماری زنده می مانند، نیاز به مراقبت پیوسته دارند، که اغلب مربوط به وضعیت عاطفی و مالی به ویژه در افرادی که مورد عشق هستند و فرد مقابل باید از آنها مراقبت نماید. دیدن والدین یا زوج که استقلال خود را از دست داده است تجربه دردناکی است . اما نقش جدیدی را به عنوان پرستار می تواند ایجاد کند.

دانستن حقایق ساده در مورد AD مهم است. هیچ درمانی در حال حاضر وجود ندارد. دکتر دیوید[1] مسئول مرکز بیماری آلزایمر به این صورت بیان می کند : شما یک روز صبح با بیماری آلزایمر بیدار نمی شوید مانند یک سکته و حمله قلبی نیست. آلزایمر یک بیماری پیچیده است. چون بیماری به صورت تدریجی پیش می رود، افراد می توانند مراحل را طی کنند تا خود و خانواده خود را برای چالش ها آماده کنند.

مسابقه در مقابل زمان (به ازای زمان)

شاید ترسناک است که زمانی که از بیماری آلزایمر بحث می شود. اما هیچکس نباید از حقایق غافل باشد: AD یک خطر جهانی است. پیش بینی شده است که تا سال 2020 ، 30 میلیون نفر در جهان توسط این بیماری مبتلا می شوند و تا سال 2050 تعداد می تواند تا 45 میلیون نفر در جهان گسترش یابد. هم اکنون فقط در آمریکا، یک نفر در هر 3 خانواده مبتلا به ADاست. بدون درمان، شانس این که فرد مجبور به مقابله با شرایط باشد ، با پیشرفت زمان افزایش می یابد. شکل 1.1 افزایش قابل توجه تعداد مورد جدید AD را نشان می دهد که تا سال 2050 انتظار می رود.

علایم بیماری آلزایمر

برخی تغییرات در حافظه، زمانی که ما پیر می شویم طبیعی است ، اما علایم بیماری آلزایمر بیش از اختلالات ساده در حافظه است.

بیماری آلزایمر (AD) مدت ها قبل از اینکه از بیرون قابل تشخیص باشد، به مغز حمله می کند.علایم اولیه ، AD اغلب توسط افرادی که عاشق هم هستند تشخیص داده نمی شود و با پیری، فراموشی و افسردگی اشتباه گرفته می شود. زمانیکه خود بیماری خودش را نشان می دهد، به شکل عملکرد غیرطبیعی شناختی و الگوهای رفتاری با تغیییراتی در حافظه، حرکت ، قضاوت ، منطق و رفتار است. چون یک الگوی قابل تشخیص به سختی نشان داده می شود اعضای خانواده اغلب نمی دانند که AD در حال پیشروی است. در برخی موارد، تغییر اساسی در سبک زندگی ممکن است باعث پیشرفت بیماری شود و یا فرد مبتلا به AD ممکن است از علایمش شکایت کند. اغلب سال ها طول می کشد تا علایم ظاهر شود و باید به قدر کافی شدید باشد تا برای کمک به پزشک متخصص مراجعه شود.

افرادی که جنون یا آلزایمر دارند، تغییرات ساختاری مغزی را سال ها قبل از علایم از دست رفتن حافظه تجربه می کنند. 7 تا 10 سال طول می کشد تا AD به طور کامل پیشرفت کند. در برخی موارد، عملکردهای مغز یکی یکی کاهش می یابند، اما اغلب آنها به طور خود به خودی بدتر می شوند.در برخی دیگر، بعضی عملکردها سالم باقی می مانند و افراد هرگز مراحل شدیدتر بیماری را تجربه نمی کنند،‌همچنین باید توجه شود که حتی اگر برخی علایم AD وجود داشته باشد، به این معنی نیست که یک فرد قطعا AD دارد. این می تواند فقط بخش نرمالی از پیری باشد. برای یک فرد عادی، گفتن اختلافات در ابتدا مشکل است. به این دلیل معرفی مراحل بیماری ، بسیار مهم است.

عامل دیگری که در سختی تشخیص آلزایمر دخالت می کند، مقاومت بیمار، به تغییرات سبک زندگی است. برای افراد آلزایمری این رایج است که به طور ناخودآگاه برای از دست رفتن عملکرد شناختی خود، جبران می کنند. آنها ممکن است از فعالیت هایی که مورد نیاز هستند کناره گیری کنند، مثل کار کردن ، اجتماعی بودن، بازی با کارت تا این حقیقت را که آنها به سادگی قادر به انجام کارهای مشخصی که قبلاً‌ انجام می دادند، نیستند. پنهان نمایند. آنها ممکن است از شرایط جدید دوری کنند، چون آنها نیاز به حافظه ، اخیر و مسئولیت های مشخص نسبت به زوج خود مثل پرداخت قبوض و خرید ، دارند. احساس خجالت و حتی گیجی در مورد اختلالاتی که یک فرد تجربه می کند، طبیعی است اما اغلب این تلاش ها ، تلاش های عمدی برای پوشاندن علایم نیستند.

همچنین احتمال دارد که یک واکنش ناخودآگاه برای تغییرات حافظه و تفکر باشد.

دوره زندگی AD می تواند کاملاً‌ طولانی باشد، بنابراین اغلب به 3 سطح مشخص تقسیم می گردد. مراحل اولیه AD ملایم نامیده می شود. مراحل میانی، AD متوسط نامیده می شود و مراحل نهایی AD شدید نام دارند. همانطور که قبلا گفته شد ، علایم از شخصی به شخص دیگر فرق می کنند، اما توضیح کلی مراحلی که در این فصل آمده شده اند، بسیار قابل مشاهده اند، علایم کلاسیک در هر مرحله می باشد.

در مراحل اولیه AD، علایم بسیار ثابت اند و طی این مرحله است که اعضای خانواده و حتی فرد مبتلا به AD، تمایل به پوشاندن علایم دارند. حافظه کوتاه مدت شروع به از دست رفتن می کند و فعالیت های نرمال به تدریج سخت تر از حالت معمول کامل می شوند. توجهات فرد کاهش می یابد  وفرد مبتلا به AD ممکن است گم شود و تغییرات شخصیتی خفیف مثل حالت تاب خوردن تجربه کند. افراد مبتلا به آلزایمر تمایل به کاهش انگیزه برای کامل کردن فعالیت ها و کارهای خود دارند. آنها ممکن است لج باز شوند و نسبت به چالش های جدید مقاومت کنند. همین AD در مغز پیش می رود، حتی علایم بیشتری نیز اینجاد می شوند و علایم قدیمی بدتر می گردند. مشکلات صحبت کردن ، ناتوانی در تشخیص اشیای آشنا، فراموش کردن استفاده از اشیای معمول مثل یک مداد و فراموش کردن خاموش کردن فر خوراک پزی و یا بستن در، از علایم کلاسیک هستند که مراحل میانی بیماری را مشخص می کنند.افراد مبتلا به بیماری، کلمات و یا نام ها را طی مکالمات فراموش خواهند کرد. همین که این فراموشکاری شروع به تظاهر می کند، فرد مبتلا به AD از شرایط اجتماعی کناره گیری می کند و از مکالمات جلوگیری کرده و ساکت می ماند تا مانع اشتباه شود.این می تواند منجر به دیگر مشکلات پزشکی، مثل افسردگی و رفتارهای ضد اجتماعی شود که نیاز به توجه بیشتر پزشک متخصص دارد.

رفتار عجبی و غریب، نیز از علایم قابل توجه دیگری است که می تواند به تشخیص حضور AD کمک کند. فرد ممکن است اشیا را در جای نادرست قرار دهد. کتاب ها را در فریزر بگذارد و یا بشقاب ها را در ماشین لباس شویی . فرد مبتلا به AD همچنین ممکن است به طور مکرر سوالات مشابه را بپرسند. افراد آلزایمر همچنین به راحتی عصبانی می وشند  وبه طور ویژه ای برافروخته می گردند.

همانطور که قبلا گفته شد، AD عموما به کندی پیش می رود و باعث کاهش تدریجی توانایی شناختی و استدلالی می گردد و ممکن است 7 تا 10 سال طول بکشد تا به مراحل جنون شدید برسد.

پزشکی مدرن، افراد مبتلا به آلزایمری را قادر به افزایش متوسط 8 سال زندگی به 20 سال و حتی بیشتر از آنچه تخمین زده می شد کرده است. این تعداد نیز فرق می کند، چون پیشروی و شدت بیماری از فردی به فرد دیگر فرق می کند. یک حقیقت این است که بیشتر افراد مبتلا به AD به خاطر خود بیماری نمی میرند، بلکه به خاطر عوارض دیگر مثل ذات الریه، عفونت های مسیر ادراری می میرند. علایم اولیه بیماری به خونی به درمانهای مختلف پاسخ می دهند. تمام این ها، یک نکته را بیان می کنند تشخیص اولیه برای یک فرد مبتلا به AD حیاتی است. معرفی مراحل AD، یکی از بهترین روش ها برای توجه به علایم و شروع درمان جدید برای تشخیص اولیه است.

فهم اطلاعات ذخیره شده در 3 بخش مختلف حافظه شما ، مهم است. حافظه کوتاه مدت، حافظه اخیر و حافظه دور . اطلاعات ذخیره شده در حافظه کوتاه مدت ممکن است شامل نام افرادی که شما چند لحظه پیش دیده اید باشد. اطلاعات ذخیره شده در حافظه اخیر ممکن است شامل آنچه که شما برای صبحانه امروز خوردید باشد.اطلاعات ذخیره شده در حافظه دور شامل چیزهایی است که چند سال پیش رخ داده است : مثل خاطرات کودکی.

جامعه پزشکی، چندین سیستم مرحله بندی را مطرح کرده است که مراحل اولیه تا انتهایی AD را معرفی می کند.این سیستم ها به عنوان ارزیابی هایی استفاده می شوند که می توانند به افزایش توجه به آلزایمر و حفظ درمان و موارد سبک زندگی همراه با پیشروی مراحل بیماری کمک کنند. این فصل با خلاصه مختصری از رایج ترین علایم AD شروع می کند. سپس شما یاد خواهید گرفت که چگونه این علایم در بخش های مختلف، بسته به سیستم مرحله بندی استفاده شده ، تفکیک می شود.

10  علامت هشداردهنده بیماری آلزایمر

انجمن آلزایمر ، چک لیستی از 10 علامت عمول – علایم هشداردهنده – را برای معرفی آلزایمر مشخص کرده است. باید توجه شود که بسیاری از این علایم هم پوشانی دارند.برای مثال ، از دست رفتن حافظه ، باعث سختی در خواندن نام اشیاء می گردد که مکالمه را دشوار می نماید و ممکن است منجر به این شود که فرد آلزایمر از بخش های اجتماعی کنار رود. این چک لیست مهم است ، چون وجود علایم همیشه به معنای ابتلای فرد به آلزایمر نیست. اگر فرد از جمع کناره گیری می کند، شاید افسرده شده است که می تواند با کمک روانپزشک و روانشناس درمان شود.اما اگر یک فرد چندین مورد از این رفتارها را دارد، کاملاً ضروری است که تیمی از متخصصین برای ارزیابی اینکه آیا شخص آلزایمر دارد یا نه، به کار گرفته شوند. تنها پس از آن فرایند درمان می تواند آغاز شود.

اطلاعات مختصر در مورد تظاهرات آلزایمر، کمک می کند که به دو منطقه اصلی تغییر فکر کنیم. کاهش عملکردهای شناختی و تغییر در رفتار. این تغییرات از حالت نرمال متفاوتند و نیز با تغییرات حافظه و رفتاری مربوط به سن فرق دارند. تفکیک اینها، کار ساده ای نیست. به همین دلیل تمام علایم هشداردهنده احتمالی را باید دانست.

علایم کاهش استدلال

1. از دست رفتن حافظه که فعالیت های روزانه را تحت تاثیر قرار می دهد.

اولین و مشخص ترین علامت AD، دشواری در به یادآوری وقایع اخیر است – وقایعی که در ساعت، روز یا هفته گذشته رخ داده است. یادگیری جدید، مختل می شود،‌اما حافظه دور – که قادر به یادآوری وقایع از گذشته دور است،‌اغلب سالم می ماند. برای مثال فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است قارد به یادآوری خانه ای که در آن رشد کرده است باشد، اما او ممکن است در خانه فعلی خود گم شود و تا چند لحظه نداند که کجا هست. این اختلاف – یعنی قادر بودن به یادآوری وقایع قبلی با وجود فراموش کردن وقایع اخیر، یک دلیل برای این است که بیماری با حواس پرتی، اشتباه گرفته شود. فرد مبتلا به آلزایمر به ظاهر قادر به تفکر و رفتار نرمال است، با وجود این که تغییرات نورولوژیک به صورت درونی در حال رخ دادن هستند.

فراموشی ممکن است به شکل های مختلفی رخ دهد، و از حالت ملایم تا شدید باشد.افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است قرارها یا مکالمات را فراموشی کنند و یا سوالات مشابه را تکرار نمایند. آنها ممکن است فراموش کنند که فر خوراک پزی را خاموش نمایند و یا فراموش کنند که پریز برق خانه کجا است. ابتدا، این وقایع به نظر تصادفی می رسند ، بنابراین اعضای خانواده آنرا مربوط به وقایع غیر عادی آلزایمر نمی دانند. یک جنبه، مشخص است، همین که AD به شکل از دست رفتن حافظه شروع می شود، اعضای خانواده اغلب علایم را می بینند و آنها را به عنوان بخش نرمالی از پیری تلقی می کنند. اغلب، پس از اینکه یک سوم بیماری ظاهر می شود،‌اعضای خانواده قادر به تشخیص این نکته هستند که این تظاهرات بخشی از مسائل پزشکی هستند. زمانی که فرد نمی تواند اطلاعات شخصی خود را به یاد آورد، مثل جایی که متولد شده است و یا آنچه که برای زندگی انجام داده است و یا نام یک خویشاوند نزدیک ، نباید انکار کرد که شکلی از جنون وجود دارد.

• دشواری در انجام کارهای آشنا

افراد مبتلا به AD ابتدا اختلالات پراکنده ای در کارهای روزمره تجربه می کنند که می تواند از گم کردن کلید تا فراموش کردن محل بانک باشد. کارهای ساده مثل خوردن، لباس پوشیدن، حمام کردن و راه رفتن، اغلب در AD از دست می روند، اما در زمان شروع، یک فرد اغلب قادر به حفظ این عملکردهای تکراری به صورت سالم می باشد.

• مشکل در زبان

افراد مبتلا به AD، از دست رفتن ارتباط کلامی را نشان می دهند. که این الزاما مربوط به مکانیک صحبت کردن نیست، اما بیشتر مربوط به قواعد صحبت کردن است. برای مثال آنها ممکن است کلمات ساده را فراموش کنند و یا نام یک شی، مثل خودکار را فراموش کنند واژه ها را جابه جا کنند که نتواند جمله با مفهومی بسازند. یا چون توانایی آنها برای پردازش اطلاعات از دست رفته است، آنها ممکن است مجبور به ایجاد مکث های طولانی در مکالمه شوند. آنها ممکن است قادر به گفتن تفکرات خود نباشند و عمق و غفای کلمات آنها ممکن است از دست برود.

گم شدن و گیج بودن و گم کردن زمان و مکان

با ملاحظه طبیعت اولین علایم آلزایمر، گاهی تغییر مشخصی در کارهای روزانه یک فرد مبتلا به بیماری رخ می دهد. برای مثال، فرد مبتلا به AD ممکن است در سفر گم شود و یا مرگ فردی که معشوق اوست ممکن است مبتلا به AD فشار آورد تا به طور مستقل کنترل شود، و مشخص می گردد که او نمی تواند دیگر جزئیات زندگی اش را کنترل کند. شاید تغییر قابل توجهی نباشد که سرگیجه و سردرگمی فرد، از رفتاری که همراه با پیری می باشد، متفاوت است. یک فرد ممکن است فراموش کند که کجا است و یا او ممکن است محل و افرادی را که باید آشنا باشند، تشخیص ندهد. او ممکن است روز و یا حتی سال را فراموش کند.

5-کاهش توانایی قضاوت و یا قضاوت ضعیف

چون عقل و منطق برای قضاوت های درست ضروری اند و این مهارت ها در فرد مبتلا به AD از دست می روند، فرد مبتلا به AD ممکن است انتخاب هایی داشته باشند که مناسب نیستند و در برخی موارد حتی خطرناکند. یک مورد برای زنی گزارش شده است که زندگی اش را به خاطر همسایه اش از دست داد و زن دیگر که وسیله گرمازای خود را روشن کرد تا 85 درجه با گرمای شدید که او را کشت، موارد خفیف تر قضاوت ضعیف شامل ترک کردن خانه بدون کفش و یا پوشیدن پیژامه در محل های عمومی می باشد.

تحلیل تفکر مشخص و منطقی بودن

همین که آلزایمر در یک فرد پیش می رود، کارهایی که نیاز به حل مشکلات دارند، ممکن است کامل نشوند، پر کردن دفترچه چک که نیاز به فهم اعداد و ریاضی دارد،‌ممکن است مشکل باشد، اگر فرد فراموش کند که چگونه معادلات ساده را حتی محاسبه کند. کارهایی که شامل مراحلی می باشد، مثل راندن یک ماشین، غذا پختن و یا دنبال کردن جهات مختلف، ممکن است به سختی کنترل شود.

7- گم کردن اشیا

همراه با دیگر اختلالات در قضاوت یا منطق فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است اشیاء را در محل نامناسب قرار دهد. گم کردن اشیا یک اتفاق رایج است و هر روز چیزهایی (مثل عینک مطالعه، سمعک و کلیدها) ممکن است در محل های عجیب غریب مثل یخچال باشند.

علایم رفتاری

تمام افراد در مراحل اولیه، AD علایم غیر شناختی و رفتاری نشان نمی دهند. هر مورد متفاوت است و برخی افراد ممکن است این رفتارها را بعداً‌ نشان دهند. با این حال مهم است که توجه شود که علایم رفتاری که مربوط به تشخیص AD هستند علایم شناختی می باشند.

تغییراتی در شیوه و رفتار

تغیرات رفتاری ممکن است سطحی باشند مثل عصبانیت غیرطبیعی، خستگی و حتی سکوت. دیده شده است که فرد مبتلا به آلزایمر، کم حوصله می شود و کمتر در صحبت کردن کنترل دارد و پر حرف می شود. این موارد، علایم بیماری هستند  ونباید به صورت شخصی در نظر گرفته شوند. رفتار غیراجتماعی ممکن است کمتر شود اگر این تظاهرات ایجاد شده تشخیص داده شوند و در آینده کاهش یابند و برای مثال شاید بتوان از یک شرایط خطرناک جلوگیری کرد.

9- تغییر در شخصیت

برخی از مردم ممکن است از شخصیت واقعی خود فاصله بگیرند. یک فرد خشمگین ممکن است آرام شود، یک همسر ممکن است غیر حساس و مستقل شود. تفکرات توهمی ممکن است ایجاد شوند. برای مثال فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است متقاعد شود که همسر او عشق بازی می کند ،‌گرچه تمام شواهد برخلاف این است.

10- از دست رفتن انگیزه و اشتیاق

فرد مبتلا به AD ممکن است کار کردن را متوقف کند. او ممکن است گیج شود و یا شکاک. مشخص ترین تغییر، از دست رفتن انگیزه است. افراد مبتلا به آلزایمر ممکن  است نسبت به فعالیت هایی که قبلا از آنها لذت می بردند، بی تفاوت شوند. آنها ممکن است نیاز به افزایش دخالت در فعالیت های نرمال مثل کارهای خانه یا امور اجتماعی شوند. این تغییرات اغلب با افسردگی اشتباه گرفته می شوند. گرچه افسردگی و آلزایمر با هم در ارتباط اند، اما افسردگی در مراحل اول ممکن است فقط منجر به AD شود.

علایم هشداردهنده رایج دیگری از بیماری آلزایمر

7 علامت هشدار دهنده زیر در مورد AD هست.

1. پرسیدن سوال مشابه به صورت تکراری
2. تکرار کردن موضوع، به طور کلمه به کلمه و بارها
3. فراموش کردن غذا پختن و یا تعمیر وسایل، فراموش کرن چگونگی بازی با کارت ها – فعالیت هایی که قبلا به راحتی و به طور منظم انجام می شود.
4. از دست رفتن توانایی پرداخت صورتحساب ها و پر کردن چک
5. گم شدن در مکن های آشنا در اطراف خانه و یا گم کردن اشیاء خانگی
6. بی توجهی به حمام و یا پوشیدن همان لباس ها به طور چند باره، در حالیکه اصرار می کند که قبلا حمام رفته است و لباس های او تمیز است.
7. وابستگی به فرد دیگر، مثل همسر، برای تصمیم گیری یا جواب دادن به سوالاتی که قبلا خود او جواب می داده است.

اگر فردی چندین و یا حتی بسیاری از علایم را داشته باشد، به این معنی نیست که شخص قطعاً‌ بیماری را دارد. به این معنی نیست که فرد باید توسط متخصص پزشکی که در ارزیابی اختلالات حافظه آموزش دیده است، مثل نورولوژیست و یا روانپزشک و یا توسط کارشناس بالینی اختلال حافظه با یک تیم کاملی از متخصصین با دانش کافی در مورد مسائل حافظه، مورد آزمایش قرار گیرد.

اولین علایم بیماری آلزایمر

مراحل اولیه AD ، یک بخشی است که بسیار مورد توجه و تحقیق است ، چون یک تشخیص زود هنگام می تواند به خانواده و افراد کمک کند تا به طور یکسان در مقابله با بیماری شرکت کنند و تغییرات در سبک زندگی را پیش بینی نمایند. اولین علایم AD،  اختلال پیوسته در حافظه اخیر  و اغلب دشواری در ارتباطات فضایی و قضاوت ضعیف می باشد. بیشتر افراد مشکل در منطق و زبان دارند. فرد ممکن است گم شدن و تمرکز ضعیف را تجربه نماید. بسیاری از علایم با ده علامت هشداردهنده که بحث شد هم پوشانی دارند، همانطور که انتظار می رفت، اما علایم رفتاری دیگری مثل توهمان، تغییر در میل جنسی و کاهش یا از دست رفتن حس بویایی وجود دارد که قابل توجه اند.این علایم ممکن است هم زمان با از دست رفتن حافظه ظاهر شوند و یا ممکن است طی زمان پیشرفت کنند.

سختی در ارتباطات فضایی

آگنوزی ، اصطلاحی است که برای شرح اختلال توانایی های بینایی و فضایی به کار می رود. (مثلا توانایی تفکیک بین شکل و اندازه ها و ارتباط دادن آنها به فضای سه بعدی) وقتی که افراد الزایمری، آگنوزی را ایجاد می کنند. مغز آنها تصاویر بینایی را به طور نادرست دریافت می کند و قضاوت در مورد فاصله و تشخیص شکل ها یا اشیاء آشنا را دشوار می نماید.این پدیده از دست رفتن درک عمقی ممکن است خود، زمانی عمل کند که یک مرد مبتلا به AD از پله ها بالا می رود. فرد ممکن است در نتیجه محاسبه نادرست که در کدام پله است ، لیز بخورد.

تغییرات در میل جنسی

در بیشتر موارد، کاهش میل جنسی شایعتر از افزایش آن است. مردان ممکن است به سختی بتوانند حالت نعوظ خود را حفظ کنند و زنان ممکن است دشواری در حفظ روانی واژینال خود داشته باشند.

آپراکسی – ناتوانی در انجام فعالیت های متوالی مربوط به کارهای حرکتی است و این توانایی فرد را برای شرکت در انواع خاص فعالیت های روزانه ، محدود خواهد کرد. فرد مبتلا به AD ، توانایی انجام کارهای حرکتی پیچیده را در اوایل بیماری از دست می دهد. این ناتوانی از فردی به فرد  دیگر متفاوت است . برای مثل ، برخی افراد نمی توانند غذا را در یک چنگال قرار داده و به دهان خود فرو ببرند، اما هنوز می توانند یک وسیله موسیقی را بنوازند. بقیه نمی توانند خودشان لباس بپوشند، اما هنوز می توانند اصلاح کنند. افراد مبتلا به AD فعالیت های حرکتی و توانایی بینایی فضایی را از دست می دهند و ظرفیت آنها برای فعالیت های حرکتی خوب محدود می شود. افراد در مراحل اولیه آلزایمر، اغلب مهارت های خوب را حفظ می کنند. با این حال، مردم در مراحل میانی، چند اختلال دارند، و افراد در مراحل پایانی ، فاقد مهارت های حرکتی پایه ای هستند (مثل صحبت کردن، راه رفتن و غذا خوردن)

آگنوزی – آگنوزی ناتوانی در تشخیص ورودی های حسی برنامه دار می باشد، افراد مبتلا به AD ممکن است چهره ها و ظاهر اشیای خاص را فراموش کنند (آگنوزی بینایی) و یا اشیای خاصی را احساس کنند همانطور که در آگنوزی لامسه ای دیده می شود. افراد ممکن است دشواری در تشخیص اشیا یا افراد آشکا داشته باشند (مثلا قادر به تشخیص پسر یا دختر خود نباشند) ، در حالیکه اطلاعات زیادی در مورد اشیا یا افراد دارند. افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است قادر به لمس اشیا و تشخیص آنها با حس نباشند. فعالیت های تحریک حسی ممکن است، چالشی برای افراد آلزایمری داشته باشد، در حالیکه بقیه ممکن است این توانایی را حفظ کنند. افراد همچنین بوهای خاص را فراموش می کنند.

بیماران ممکن است اشیای خاصی که تیز یا خطرناک هستند را تشخیص ندهند، گرچه آنها می توانند به شما بگویند که قیچی می تواند ببرد.

اگر یک فرد هریک از این رفتارها را نشان دهد، جستجوی بیشتر باید انجام شود. سیستم های طبقه بندی ابزار موثری هستند که می توانند علایم AD را مشخص کرده و مشخص کنند که چگونه بیماری پیشروی می کند.

سیستم های رده بندی : پیشرفت بیماری آلزایمر

این فصل ابزاری را که مجامع پزشکی برای معین کردن بسیاری از مراحل AD استفاده می شوند،‌مشخص می نماید. هر سیستم رده بندی روی جنبه های مختلفی از بیماری تمرکز می کند، گرچه هم پوشانی بین تمام این ابزار وجود دارد. برخی سیستم ها بیشتر توجه به از دست دادن مهارت های مختلف یا عملکردها می کنند. دیگران روی اختلالات شناختی تمرکز می کنند و از افزایش شدت آنها به عنوان مارکرهایی برای هر مرحله استفاده می کنند. با مطالعه تمام سیستم های موجود، یک فرد قادر به دیدن اینکه علایم معمول نشان داده می شوند خواهند بودو این با پیشرفت AD در مغز، بیشتر می گردد.این ابزارها به صورت ترکیبی می توانند به همسر فرد و یا پرستار و حتی افراد مبتلا کمک کند تا به علایم احتمالی جنون توجه کنند و به دنبال درمان مناسب باشند. جدول 1 .4 ، سه مرحله AD را نشان می دهد.

• جدول 2 . 4 علایم را به 4 مرحله تقسیم می کند و به سادگی طبیعت پیشرونده بیماری را نشان می دهد. به اختلاف بین علایم خفیف و متوسط توجه کنید. هر مرحله به دیگری وابسته است، یعنی علایم مراحل اولیه که باقی می مانند و علایم جدید در رفتار افراد ظاهر می شوند. همچنین به یاد بیاورید که هر فردی، متفاوت است ، بنابراین نام افراد مبتلا به آلزایمر هریک از علایم را نشان نمی دهند.

جدول 3 . 4 خلاصه ای از علایم AD را در مراحل اولیه و پایانی نشان می دهد و یک ابزار مرجع است توسط انجمن آلزایمر ایجاد شده است.

شکل 1 . 4 نمایش تصویری از علایم کلاسیک AD را ارائه می دهد.این علایم معمول می توانند به تنهایی ظاهر شوند و یا هم پوشانی داشته باشند. یک مورد، مشخص است ، همین که بیماری پیشروی می کند، برای فرد آلزایمری مراقبت از خود به طور مستقل سخت و سخت تر می شود. تصویر همچنین یک نمایشی از درجات بالای اختلاف در تظاهرات AD از فردی به فرد دیگر است. نه فقط تمام افراد، همه این علایم را تجربه خواهند کرد، اما شکل علایم مختلفی را نشان می دهند که از مراحل اولیه تا انتهایی فرق می کند.

چه پیش می آید ؟ (مرحله بعدی چیست؟)

در جهان ایده آل، همین که فرد AD دارد، خانواده و پرستاران می توانند به دنبال کمک بوده و آینده راحتی را آماده کنند، با وجود اینکه شرایط نامناسب است. متاسفانه بسیاری از عوامل اجتماعی و روانشناختی در تشخیص نقش ایفا می کنند.[2] از دانشگاه کالیفرنیا 6 مورد رایج را در بین افراد دارای بیماری آلزایمر مشخص کرده است.انکار کردن ( مدحی مزاجی، مقاومت به تغییرات ، ترس ، از دست رفتن حافظه و کاهش عزت نفس. این عوامل درست شبیه علایم Ad می توانند معرفی شده و به گونه ای نشان داده شوند که عملکردهای مناسب بتوانند به کار گرفته شوند. نگاهی به هریک از این موارد به طور جزئی می اندازیم.

انکار کردن

نکار یا حاشا کردن، یک حالت روانشناسی نرمال است که هرکس برای مقابله با موارد ناراحت یا شرایط نامناسب، استفاده می کند، افراد مبتلا به AD ممکن است خود را از تشخیص مجزا بدانند، بدلیل ویژگی (ننگی) که به این بیماری متصل است. حتی جامعه بیرون از یک فرد، یعنی خانواده ، دوستان و همکاران ، ممکن است نخواهند بپذیرند این تشخیص را چون آنها نیز به گونه ای درگیرند. همچنین احتمال دارد که یک فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است فراموش کنند که او بیماری دارد. در مورد دیگر، افراد مبتلا به AD و خانواده آنها نیاز به حمایت عاطفی دارند که به آنها کمک کند تا این را بپذیرند و درمان مناسب را به کار گیرند.

دمدمی مزاجی در آشکار کردن و تشخیص

در بسیاری از مناطق خاکستری مربوط به AD، افسانه هایی در مورد بیماری وجود دارد. آیا این مسری است؟ آیا این توسط جامعه طرد می شود؟ این دیدگاه های منفی می تواند بدون دانش کافی در مورد آلزایمر بیشتر شود. همه اینها در مطلب پزشک آغاز می شود. اگر پزشک این تشخیص را به طور مناسب عنوان نکند. این دمدمی مذاجی ادامه خواهد یافت.

خواستن چیزهای مشابه

بیماری آلزایمر ، پیشرونده و همیشه در حال تغییر است. از دست رفتن کنترل زندگی یک فرد، هشداردهنده است و پذیرفتن آن مشکل است. این مقاومت به تغییر، یک پدیده رایج در میان افراد الزایمری است.

ترس از آینده

همین که افراد آلزایمری ، توانایی عملکرد نرمال را از دست می دهد، یک ترس وجود دارد که فرد بخشی از خود را از دست بدهد. چه اتفاقی برای من خواهد افتاد؟ سوالی است که بسیاری از افراد می پرسند.

تجارب روزانه از دست رفتن حافظه

از دست رفتن حافظه که از روزی به روز دیگر تغیر می کند، یک چالش غیر عادی برای مقابله با افراد مبتلا به AD است. من قبل از انجام کاری، این مرحله را انجام میدهم و می پرسم : آیا من همان فردم، آیا می توانم این را انجام دهم؟

تغییرات در عزت نفس و خودباوری

بیماری آلزایمر افراد را در جایی قرار می دهد که تغییر، پیوسته است و برای آنها، معرفی کردن خودشان، مشکل می شود. مهارت های مادرانه یک مادر ممکن است بتدریج کم شود و یک ویراستار ممکن است توانایی خود را در گفتن کلمات از دست دهد.

مراقبت از افراد مبتلا به آلزایمر در خانه

مراقبت از افراد مبتلا به آلزایمر در خانه، کاری دشوار است، فعالیت های پایه ای روزانه اغلب برای کنترل هم فرد مبتلا به آلزایمر و هم پرستار، سخت می باشد.

بیماری آلزایمر (AD) اثرات خاص و تغییر دهنده زندگی بر فرد مبتلا به AD و پرستار دارد. برای بسیاری از خانواده ها مراقبت از فرد معشوق در خانه، اولین انتخاب است. که اغلب کم هزینه است و می تواند یک تجربه ارزشمند باشد. بیش از 80٪ این افراد مبتلا به AD، بیش از 65 سال دارند، یعنی فرد مبتلا به AD احتمالاً‌ توسط زوج و یا افراد فرزندان بالغ مورد مراقبت باشند. یک همسر ممکن است خودش سلامتی کافی نداشته باشد  وفرزندان باید از والدین خود مراقبت کنند که این برای پرستاران چالش برانگیز است.

مراقبت از افراد مبتلا به AD، می تواند ناامیدکننده و خسته کننده باشد. این یکی از دشوارترین انواع پرستاری است. هر روز چالش های جدید آورده می شود و سطوح تغییر فعالیت و الگوهای رفتاری جدید ایجاد می گردد. زمانیکه فشارها طی زمان بیشتر می گردد، بسیاری از پرستاران از استرس، افسردگی ، بیماری رنج می برند و مشکلات خانوادگی هم می تواند رخ دهد. با حمایت خانواده ،‌دوستان و منابع بیرونی، مثل جامعه سلامت خانه ، یک پرستار یا مددیار می تواند در خانه عملکرد مناسب داشته باشد.

طبق نظر جامعه ملی، پیری یکی از بزرگترین بحث های پرستاران ، مواجهه با رفتارهای سخت فردی است که آنها مراقبش هستند. لباس پوشیدن، حمام کردن، غذا خوردن، یعنی رفتارهای پایه ای روزانه (ADLs) اغلب به سختی توسط فرد مبتلا به AD و پرستار کنترل می شوند. داشتن برنامه ای برای طول روز می تواند به پرستاران کمک کند تا بتوانند مقابله کنند و بسیاری از پرستاران متوجه شده اند که باید استراتژی هایی را برای مواجهه با شرایط استرس زا و رفتارهای سخت پیدا کنند.

مراقبت از افراد مبتلا به آلزایمر، بسته به علایم و پیشروی بیماری فرق خواهد کرد. بلافاصله پس از تشخیص شروع تغییرات که به ایجاد حس خوب و سلامت جسمی کمک می کنند، مفید خواهد بود. چیزهایی که قبلا مطلوب بود، مثل امنیت خانه  واجتماعی بودن ،‌اکنون نیاز به طرح دارند. طرح های ساده ای می توانند برای تشخیص آلزایمری که در خانه زندگی می کنند مفید باشد. مراقبت های امنیت کلی که ما در این فصل شرح خواهیم داد، می تواند برای افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به AD و کاهش میزان تصادف ها به کار گرفته شود.

پس از تشخیص ، تمام اعضای خانواده با چالش های عاطفی مواجه میشوند و باید با مرگ و میر، ترس و دیگر وقایع عاطفی مقابله کنند، با وجود مشکلات عاطفی ، مهم است که اعضای خانواده ها و پرستاران باید از مشکلات در مراحل نهایی اجتناب کنند، مسائل مهم، مثل طرح های طولانی موضوعات مالی و منطقی و طرح های مراقبت از افراد و مسائل پایان زندگی ، کنترل پزشکی علایم ، حفظ احساس خوبی ، کنترل رفتارهای آزاردهنده و قرار دادن پرستاران در آسایش که باید مورد بحث باشد. به خاطر داشته باشید که دخالت دادن فرد آلزیمری در فرایندهای تصمیم گیری، به ویژه طی مراحل اولیه بیماری زمانی که آنها هنوز قادر به تصمیم گیری در مورد خود هستند مهم می باشد.

شکستگی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر

ارزیابی شکستگی

شکستگی ها و آسیب ها برای افراد مبتلا به آلزایمر، ویژگی های عادی ای هستند. افراد آلزایمری ، دو برابر بیش از افراد عادی، شکستگی را تجربه کنند. مطالعات وقایع سالیانه شکستگی را تا حد مجاز در بین افراد مبتلا به جنون، نشان می دهند. دلایل اصل شکستگی در افراد پیر، شامل کاهش زمان واکنش آنها و سیستم های تعادل کارآمد به دلیل پیری است. مشکلات سلامتی مثل بیماری پارکینسون ، آرتریت ، مشکلات پا و سرگیجه ، اختلالات بینانیی و عوامل محیطی مثل کاهش نور، طبقات لیز می باشند. داروها نیز فاکتور ریسک خاصی برای شکستگی هستند. اثرات دارو و واکنش ها می تواند شناخت و تعادل را متاثر کرده و بنابراین در شکستگی دخالت کند. رایج ترین داروهای مرتبط با ریسک فاکتورها شامل مواردی هستند که روی سیستم عصب مرکزی عمل می کنند، مثل مسکن ها و آرام بخش ها و بنرودیازپین ها و .. استفاده از 4 دارو در یک لحظه ممکن است ،‌افراد مسن را در معرض شکستگی و افتادن قرار دهد.داروهای دیگر که همراه با شکستگی می باشند، شامل ضد انعقادها ،‌آنتی اپی پتیک ها و ضد افزایش فشار و مواد ضد پارکینسون، دیورتیک ها و ازودیلاتورها.

جنون می تواند خطر افتادن را با اختلال در قضاوت، راه رفتن و درک بینایی – فضایی و توانایی تشخیص افزایش می دهند. افراد آلزایمری ممکن است اختلال در توانایی های پردازش بینایی خود داشته باشند (مثل از دست رفتن آگاهی بینایی – فضایی ) که می توند روش واکنش در یک شرایط خاص یا یک کار را تحت تاثیر قرار دهد. فرد مبتلا به AD همچنین دشواری در ادراک عمیق دارد. این زمانی دیده می شود که فرد از پله ها بالا می رود.

تغییرات در درک عمیق یا مشکل در ارتباط بینایی – فضایی می تواند باعث تفسیر نادرست محیط و افتادن از پله شود. اختلال شنوایی در افراد مبتلا به AD همچنین آنها در معرض خطر زیاد برای افتادن قرار می دهد. حتی اگر هیچ مشکل شنوایی نداشته باشد، مردم مبتلا به AD، مشکل در پردازش اطلاعات شنوایی دارند و زمان واکنش آنها کاهش می یابد.برخی مردم مبتلا به AD، اپراکسی یامشکل در حرکات هماهنگ سازی و پیاده روی دارند. مردم مبتلا به AD تغییرات نورونی – حرکتی و اختلال شناختی شدیدی ایجاد می کنند که توانایی حرکت را از آنها می گیرد. این طی چند ماه رخ می دهد و گاهی در چند سال. طی این دوره، مردم مبتلا به آلزایمر در معرض خطر بالای افتادن هستند. عدم تحرک اجباری نه فقط کیفیت زندگی را کاهش می دهد، بلکه در اصل افتادن و اسیب دیدن را افزایش می دهد. این به دلیل عدم فعالیت اتفاق می  افتد که باعث از دست رفتن قدرت ماهیچه و تعادل می شود که می تواند منجر به افتادن گردد.

افتادن می تواند واقعه خطرناکی باشد که ممکن است باعث فلج ، از دست رفتن استقلال و یا مرگ شود. حدود 35٪ افراد 65 سال و مسن تر در هر سال می افتند (و دچار شکستگی می شوند) و 10 تا 20٪ این شکستگی ها باعث آسیب های جدی می شود و حداقل نیمی از آنها شکستگی جدی می باشند. افتادن واقعه مهمی در آسیب زایی شکستگی راس استخوان است. بیش از 20٪ اینها در نتیجه افتادن اتفاق می افتد و بیشتر این شکستگی ها در افراد بالای 70 سال رخ می دهد. شکست های مفصلی همراه با کاهش قابل توجه در وضعیت عملکردی هستند. بیش از 50٪ افراد مسن که از شکست های مفصلی زنده می مانند به یک آسایشگاه ارجاع می شوند و تقریبا نیمی از این افراد 1 سال بعد هم می توانند در آسایشگاه ها باشند. افراد زنده مانده از شکست های مفصلی، کاهش 10 تا 15٪ در امید به زندگی و کاهش معنی داری در کیفیت کلی زندگی تجربه می کنند. 4/1 افراد پیر که یک شکست مفصلی را تحمل می کنند در 6 ماه پس از آسیب می میرند.

نرخ بیماری مربوط به افتادن همراه با AD، بسیار قابل توجه است. 70 تا 85٪ افراد با اختلال شناختی و جنون، در هر سال می افتند و این تقریبا دو برابر میزانی است که در افراد مسن نرمال انتظار می رود. به علاوه افراد مبتلا به اختلال شناختی و جنون در معرض افزایش خطر آسیب های جدی هستند و پس از افتادن بهبود ضعیف تری نسبت به افراد نرمالی که می افتند دارند. دستیاران طولانی مدت برای افراد آلزایمر به احتمال کمتری، بهبود رضایت بخش پس از آسیب دارند. حدود 25٪ افراد مبتلا به AD که می افتند، شکستگی مفصلی را تجربه می کنند.

فاکتورهای اصلی که به ویژه در افتادن افراد مسن مبتلا به AD دخالت دارند، شامل عدم ثبات در بخش وضعیتی، درمان، بی ثابتی قلبی عروقی و نورونی و خطرات محیطی هستند. دیگر عوامل ویژه که در افتادن افراد مسن دخیل اند،شامل عدم تعادل و تغییرات مربوط به بیماری ، (مثل ناتوانی در حفظ ثبات طی تغییرات وضعیتی) اختلال حرکتی (راه رفتن گام به گام) و گام برداشتن محتاطانه (مثل وضعیت خم شدن، کندی راه رفتن) می باشد.

ارزیابی خطر افتادن، نقطه شروع مهمی در کاهش شلوغ آنهاست. ارزیابی خطر، برای معرفی افراد مبتلا به AD که احتمال بیشتری برای افتادن دارند، استفاده می گردد. عوامل خطر مرتبط مربوط به افتادن در افراد مبتلا به AD شامل افتادن های قبلی، تشدید وضعیت اختلال شناختی، اختلال در بینایی و شنوایی، ضعف ماهیچه ها ، قدم برداشتن و تعادل بی ثابت، استفاده از چند دارو و استفاده نامناسب از کمک های حرکتی و خطرات محیطی می باشد. ارزیابی افراد مبتلا به AD و محیط آنها به عنوان بخشی از آموزش یک پرستار، می تواند خطر افتادن را کاهش دهد. 2 ابزار ارزیابی معمول که در جامعه پزشکی استفاده می شود. وجود دارد:

1-ارزیابی عوامل خطر افتادن خاص جنون که برای معرفی عواملی که بیشتر در افراد دارای جنون پیشرفته به کار گرفته می شود، است.

2- مقیاس ارزیابی سلامت برای افراد دارای جنون که در خانه زندگی می کنند. که توسط محققین کانادایی برای کمک به پرستاران جهت یک ارزیابی خطر حوادث خانگی، طراحی شد. پرستاران با این ابزار جدید، وسیله ای دارند که به آنها امکان تعیین سطح مراقبت و خدمات مورد نیاز را می دهد. جهت اطمینان از اینکه افراد دارای اختلال حافظه می توانند به مدت طولانی در خانه بمانند. زمان ارزیابی نتایج، پرستاران می توانند دخیل باشند تا خطرهای بالقوه را کاهش دهند. این مقیاس در فرانسه و انگلیس در سه ایالت کانادایی ، کبک[3] و کلمبیا معتبر می باشد.

جلوگیری از افتادن

یکی از مهمترین هدف های مراقبت از افراد الزایمری در خانه ، افزایش امنیت خانه است که شامل معرفی مشکلات خانه و ارائه راه حل های ممکن برای کمک به جلوگیری از وقایع می باشد.

معرفی عوامل خطر بالقوه و پیشرفت استراتژی های پیشگیرانه برای افتادن ، تاثیر خاصی در حفظ کیفیت زندگی فرد آلزایمری خواهد داشت. زمانیکه یک پرستار، از روش پیشگیری از افتادن در افراد آلزایمری آگاه است، بسیاری از افتادن ها می توانند پیشگیری شوند. راهنمایی های زیر می توانند به کاهش خطر افتادن در افراد مبتلا به AD کمک کند.

حرکت

فعالیت جسمی، یکی از مهمترین و اثرگذارترین روشهای جلوگیری از افتادن در افراد مبتلا به AD است. غیرفعال بودن منجر به از دست دادن قدرت ماهیچه و تعادل و افزایش خطر افتادن می گردد. مداخلات فعالیت جسمی به تنهایی که هدف عوامل خطر مرتبط با افتادن هستند، خطر 1 تا 12٪ کاهش داده و تعداد افتادن ها 6/1 تا 19٪ کم می کند. (دپارتمان سلامت و خدمات انسانی در 2003) انواع مختلف ورزشها، تعادل و وضعیت را تحت تاثیر قرار می دهند. ورزشهای راه رفتن، استقامتی و تعادل، خطر افتادن را در افراد مسن کاهش می دهند. Taichi راه حل کم هزینه و کم اثری را برای افزایش عملکرد جسمی افراد مسن و همچنین نشان دادن ترس آنها از افتادن پیشنهاد می کند. برای افراد مسن، برنامه های ورزشی با شدت متوسط و به مدت طولانی، بسیار بهتر از برنامه های کوتاه مدت با شدت بیشتر می باشند. برنامه های انفرادی که توسط یک متخصص ارائه می شود، بسیار تاثیرگذارتر از آنهایی هستند که بدون نظارت ایجاد شده اند. اگر پرستاران بتوانند ، حرکت را طی فعالیت های روزانه مشاهده کنند ، می توانند مشکلات احتمالی در ایستادن، راه رفتن، ADL و تغییرات را برطرف نمایند. پرستاران باید افراد مبتلا به ADرا تشویق کنند تا کفش های مناسب و راحت (نه خیلی سخت) با پاشنه کوتاه و غیر لیز (مقاوم به لیز خوردن) بپوشند.

داروها

مرور و تعدیل داروها به صورت منظم، می تواند به طور ویژه ای ، میزان افتادن را کم کند. کاهش تعداد و نوع داروها، بویژه داروهای قلبی عروقی و روانپزشکی می توان میزان افتادن را کاهش دهد. حذف تدریجی داروها می تواند موثر باشد، اما سازگاری طولانی مدت ممکن است ، مشکل ساز شود. برنامه های موفق نیاز به مشاوره جهت بهبود سازگاری دارند.

استفاده از داروها ممکن است قابل اجتناب ترین و برگشت پذیرترین عامل خطر همراه با افتادن باشد. یک پزشک مناسب داشته باشید تا مروری از داروهای کیف قهوه ای و مقام داروهای موجود داشته باشد. برای فرد، دنبال داروی جدید باشید و عوارض جانبی که ممکن است منجر به افتادن شود را در نظر بگیرید.

وسایل کمکی و تجهیزات پیش گیری

این موارد می تواند زندگی را برای فرد مبتلا به آلزایمر آسان تر کند. برای مثال کمک های راه رفتن، مثل عصا و به حفظ حرکت سالم در افراد مبتلا به AD کمک می کنند. در برخی موارد، نوع اشتباه وسایل می تواند باعث افتادن شود. از یک  فیزیوتراپست برای ارزیابی مناسب مشاوره بگیرید.

یک پزشک باید در مورد استفاده مناسب از وسایل کمکی به پرستار توصیه هایی بدهد و پرستار نیز به نوبه خود باید به طور منظم ارزیابی کند و تعیین نماید که آیا فرد تحت مراقبت به طور مناسب از وسایل کمکی استفاده می کند یا نه. به علاوه کمک های نقل و انتقال مثل ریل ها می تواند به عنوان وسیله ای جهت حمایت از افراد آلزایمری که تعادل ضعیفی دارند، استفاده شود. پک فشار الکترونیکی با نمایشگر ، مناسب ترین نوع است و به خوبی در انتقال فرد از جایی به تخت خواب و یا به صندلی و دستشویی، و برعکس. عمل می کند.این پدها ، به طور الکترونیک نبود فشار را تشخیص می دهند که یک سیگنال الکتریکی را به مانیتور می فرستد و زنگ هشدار را خاموش می کند. سیستم های الکترونیکی، به ویژه در نمایش افزایش خطر برای افراد مبتلا به AD کمک می کنند.این سیستم ها شامل حس گرهای موقعیتی وصل شده به تخت خواب یا صندلی و یا بخشی از بدن فرد هستند و در مورد حرکات خطرناک به پرستار هشدار می دهند. محافظ های مفصلی، مواردی هستند که برای تسهیل اثر افتادن روی استخوان مفصلی و جلوگیری از شکست های مفصلی، طراحی شده اند. این وسایل زیر لباس، مانند زیر پیراهنی پوشیده می شوند و برای جذب انرژی در زمان افتادن طراحی شده اند. برای افرادی که ممکن است به دلیل ضعف حافظه مستعد افتادن باشند، این ها در جلوگیری از شکست ها بسیار اثرگذارند.

محافظ های مفصلی در کاهش شکست های مفصلی در افراد مسن مبتلا به AD بسیار تاثیر گذارند. در زمان افتادن، پله های محافظ مفصلی، این اثر را پخش کرده و به ویژه خطر آسیب و صدمه و درد را کم می کند.

تغییرات و تعدیلات محیطی

تغییرات محیطی باعث می شود که افراد مبتلا به AD، وابسته تر شوند. در زمان بررسی این تغییرات، باید به یاد داشت که تغییرات می تواند برای افراد مبتلا به AD، آزاردهنده بوده و اضطراب را ایجاد کند که می تواند اختلالات شناختی را شدت دهد. بنابراین تغییرات محیطی باید تا کمترین حد باشد. توصیه می شود که تغییرات فقط مربوط به ویژگی هایی باشد که برای امنیت حرکت باشد و خطر افتادن را کاهش دهد. اگر چند تغییر مورد نیاز باشد، به آنها معرفی کنید. عامل دیگری که باید در نظر گرفته شود این است که اختلال ممکن است باعث شود یادگیری برای یک فرد ممکن شود و او ممکن است از موارد جدید بترسد. پس از تغییرات شدید، همیشه آزمایش کنید تا مطمئن شوید که تغییر سالم و سودمند است. چون تغییرات حرکتی ، طی زمان ایجاد می شود، توصیه می گردد که پرستاران به طور دوره ای، نیاز به تغییرات جدید را ارزیابی می کنند و تغییرات موجود را به روز نمایند فصل زیر، تغییرات محیطی را ممکن است برای یک فرد مبتلا به AD سودمند باشد، شرح می دهد و به پرستار در فراهم کردن امنیت خانه کمک می کند.

امنیت خانه به صورت اتاق به اتاق

راهنمایی های زیر، جهت افزایش امنیت در خانه برای افراد مبتلا به ADاست. این از امنیت خانه برای افراد مبتلا به آلزایمر و راهنمایی برای پرستاران گرفته شده و سپس تغییر داده شده است.

یک ارزیابی سالم و توصیه هایی برای جلوگیری می تواند توسط فیزیوتراپست که در زمینه ارزیابی سلمت آزمایش دیده است، انجام شود. پس از اینکه مشکلات سلامت مشخص شدند، تغییرات خانه باید انجام شود.

ورود و خروج

• قدم ها را ثابت  ومحکم بردارید تا مانع افتادن در هوای برفی و مرطوب شوید
• پله ها و نرده هایی داشته باشید که به خانه می رسند
• پله ها و نرده ها را به خوبی تعمیر کنید.
• لبه پله ها را با نوار روشن و رفلکسی علامت گذاری کنید.
• سطوح ناصاف و یا مسیرهایی را که ممکن است باعث لیز خوردن فرد شود، از بین ببرید.
• مطمئن شوید که افراد ملاقات کننده قبل از ورود به خانه یا آپارتمان دیده شوند.
• مطمئن شوید که ورود و خروج به خوبی و بدون به هم ریختگی انجام می شود. حس گرهایی داشته باشید که به طور اتوماتیک، چراغ را در زمانی که فرد در حال نزدیک شدن است روشن می کند.
• اطمینان حاصل کنید که قفل ها سالم اند
• مطمئن شوید که قفل در زمان خروج اضطراری براحتی باز می شود
• مطمئن شوید که یک بخش خروج اضطراری، جدا از مسیر فرار از آتش وجود دارد.
• دسترسی به استخر شنا را با قفل کردن دریچه آن ، پوشاندن آن و بستن آن محدود نمایید.
• برگ درختان و شاخه هایی را که در مسیر در هستند، بچینید.

آشپزخانه

• مطمئن شوید که در قابل دسترسی است
• قفل ویژه کودک را در کابیت و کشوهایی که برای بخش های خطری طراحی شده اند، ن صب کنید.

تمام تولیدات پاک کننده، کبریت ها، چاقوها ، قیچی ها، تیغ ها و وسایل کوچک و قیمتی را دور از دسترس نگه دارید.

-دستگیره های بخارپز را حذف کنید و یا کلیدهای خاموش اتوماتیک نصب کنید.

– میوه ها ، سبزیجات یا وسایل مصنوعی را که به نظر خوراکی می رسند، حذف نمایید.

– کشوی کهنه، خانوادگی را حذف و یا قفل کنید. فرد مبتلا به AD ممکن است وسایل کوچک مثل کبریت ها، وسایل سخت ، پاک کن ها و پلاستیک ها را بخورند.

– گیره ای را در سینک آشپزخانه قرار دهید تا هر چیزی را که ممکن است گم شود، بگیرد.

-زباله ها را دور از دسترس قرار دهید. افراد مبتلا به AD ممکن است اشیا یا وسایل شخصی خود را در آشغال قرار دهند.

– سرپوش های مخفی سینک را حذف کنید تا از سرریز شدن اتفاقی، جلوگیری نمایید.

بخش های مسکونی

• مسیرهای رفت و آمد را از حالت به هم ریخته خارج کنید.
• مطمئن شوید که در و پنجره ها به راحتی و با اطمینان باز و بسته می شوند.
• سیم های برق و تلفن را ببندید تا مانع لیز خوردن شوید.
• تلفن را با عوض کردن دکمه های کوچک به دکمه های بزرگتر، جهت تسهیل شماره گیری، تغییر دهید. شماره های گرفته شده و اضطراری را در شماره گیری سریع قرار دهید یا این شماره ها را در گیرنده تلفن بگذارید. یک تلفن سیار و یا قابل حرکت را در جایی که احتمال افتادن هست، بگذارید.
• دکل ها را در معرض دید روی درهای شیشه ای لغزنده، پنجره ها و یا مبل هایی با بخشهای شیشه ای قرار دهید تا قطعات شیشه ای مشخص باشند.
• فرد مبتلا به ADرا در خانه ای با آتش روشن در اجاق، تنها نگذارید. منابع حرارتی دیگری را در نظر بگیرید. کبریت ها و سیگارها را حذف کنید.
• کنترل سیم ها و ماهواره و تلویزیون، VCR و سیستم استریو را از معرض دید خارج کنید.

اتاق خواب

• مطمئن شوید که درهای خروج در دسترس اند
• اطمینان بیابید که چراغ از تخت قابل دسترسی است
• لباس ها را در کمدها و قفسه هایی قرار دهید که در دسترس باشند.
• ازیک دستگاه مخابره استفاده کنید که هر گونه صدایی را که نشانگر افتادن است، هشدار دهد.
• وسایل گرمازای قابل حرکت را حذف نمایید. اگر از پنکه های قابل حرکت (سیار) استفاده کنید، مطمئن شوید که اشیا نمی توانند داخل پره های آن شوند.
• زمان استفاده از اشیای الکتریکی، صفحه های الکتریکی و وسایل گرمازا، محتاط باشید، تمام آنها می توانند باعث سوختگی شوند. کنترل ها را از دسترس دور کنید.
• از انتقال دهنده ها و وسایل کمکی در صورت نیاز استفاده کنید.
• زمانیکه فرد مبتلا به AD در معرض افتادن است ، تشک هایی را نزدیک تخت قرار دهید، تا حدی که این باعث خطر اتفاق بزرگتری نشود.
• از یک میله ذوزنقه ای استفاده کنید که در زمانیکه فرد در بیرون آمدن از رختخواب دچار مشکل است و یا در تخت بیمارستان قابل نصب باشد.

حمام

• مطمئن شوید که درب خروجی در دسترس است
• از یک وان صندلی یا تختی و یک دوش دستی استفاده کنید تا حمام کردن راحت تر شود.
• یک چهارچوب امن، یک صندلی در دستشویی یا یک میله برای گرفتن نصب نمایید.
• میله ها را در حمام و کنار وان حمام نصب کنید.
• وسایل نظافت را در یک کشوی قفل، نگه دارید.
• وسایل الکتریکی را از حمام خارج کنید تا خطر شوک الکتریکی را کم کنید.
• فرد مبتلا به AD شدید را تنها در حمام نگذارید.
• قفل را از روی در حمام بردارید تا مانع این شوید که فرد مبتلا به AD از داخل در را قفل کند.
• نوارهای چسباننده غیرلغزنده، و یا پادری هایی را در وان و کنار دوش قرار دهید.

اگر حمام دارای فرش نیست، این نوارها را نزدیک وان ،‌دستشویی و سینک قرار دهید.

از فرش های قابل شست و شوی دیواری استفاده کنید تا از لیز خوردن در کف مرطوب خودداری نمایید.

از یک پوشش پلاستیکی در وان جهت جلوگیری از آسیب در اثر افتادن فرد مبتلا به AD استفاده نمایید.

• در دوش، وان و سینک ، از یک شیر منفرد استفاده نمایید که آب سرد  وگرم را ترکیب می کند تا مانع سوختگی شوید.
• آب گرم کن را روی 120 درجه تنظیم نمایید تا مانع سوختن شیر آب شوید.
• درپوش های خشک را در سینک قرار دهید تا چیزهای کوچکی که ممکن گم شود را بگیرید.
• وسایل تمیز کردن را از زیر سینک بردارید و یا آنها را ببندید
• وسایل الکتریکی را از حمام بردارید. پریزهای برق را بپوشانید. اگر مردان از ماشین اصلاح استفاده می کنند، آنها را وادار کنید تا بیرون از حمام استفاده کنند که از تماس با آب جلوگیری کنند.

راه پله ها

• نرده هایی را در دو طرف پله ها، به ویژه در پله های تند، نصب نمائید.
• نور مناسب را در بالا و پایین پله ها حفظ کنید.
• مطمئن شوید که فرش ها امن هستند
• پادری هایی با بافت زبر روی پله هایی که سطح صاف دارند،‌قرار دهید.
• پله ها را از به هم ریختگی پاک کنید.
• اگر راه رفتن از پله ها دشوار است، بهتر است که بیشتر فعالیت ها در سطوح پایین تر خانه انجام شود.

موارد عمومی (کلی)

• فرش های پراکنده را بردارید و فرش ها را در خانه پهن کنید.
• از چراغ های شب در بخش های مختلف خانه استفاده نمایید.
• مایعات قابل اشتعال را در یک کابینت کلیددار در بخشی از انبار و یا یک واحد جدا، نگه داری کنید.
• داروهای نسخه دار و بدون نسخه را در یک کابینت قفل دار، نگهدارید.
• اشیای محکم را فراهم کنید که در طول مسیر اصلی بتوان به آنها تکیه داد.
• نواحی پیاده روی را تمیز نگه دارید.
• از مبلمان استفاده کنید تا مناطق خطرناک را بپوشانند.
• سیم های برق را با نوار ببندید
• تفنگ ها، ابزار محکم و تجهیزات برقی و موتوری را بردارید و یا در جای محکم نگه داری نمایید.
• تشعشع را کاهش دهید.
• بر سیگار کشیدن کنترل داشته باشید و سیگارها، کبریت ها  وفندک ها را در اختیار خود داشته باشید.
• شماره های اضطراری و آدرس خانه خود را نزدیک تلفن بگذارید
• از سیستم جوابگو در زمانیکه نمی توانید به تلفن پاسخ دهید، استفاده نمایید و آنرا در حالت روشن بگذارید تا بعد از اینکه چند زنگ خورد، فعال باشد. فرد مبتلا به AD ممکن نتواند پیغام بگیرد و می تواند قربانی یک بهره برداری تلفنی باشد. زنگ تلفن را روی صدای کم روشن کنید تا مانع گیجی و حواس پرتی شود. تمام تلفن ها سیار و تجهیزات قابل حرکت را در محیط امنی قرار دهید که به راحتی گم نشوند.
• زنگ های هشدار دودو هشداردهنده مونوکسید کربن را در محل های مناسب قرار دهید و عملکرد باتری های آنها را چک کنید.
• قفل های امنیتی را در تمام درهای خروجی و پنجره ها نصب کنید.
• یک کلید یدکی را در بیرون پنهان کنید، برای مواردی که فرد مبتلا به AD، در را به روی پرستار و اعضای خانواده بسته است.
• تا حد امکان از کشیدن سیم تلفن اجتناب کنید و در عوض لامپ ها و وسایل الکتریکی را نزدیک پریزهای برق قرار دهید. سیم ها را با پونز روی تخته اتاق نصب کنید تا مانع لیز خوردن شوید.
• پریزهایی که استفاده نمی شوند را با گیره های مخصوص کودک بپوشانید.
• نوار قرمز را دور دریچه های کف، رادیاتورها و دیگر وسایل گرمازا قرار دهید تا فرد مبتلا به آلزایمر را از ایستادن و لمس یک وسیله داغ، برحذر دارد.
• اطمینان داشته باشید که نور کافی در خانه وجود دارد.
• الکل را در یک کابینت قفل دار و دور از دسترس فرد آلزایمری نگه دارید. نوشیدن الکل می تواند گیجی را بیشتر کند.
• کیسه پلاستیک ها را از دسترس خارج کنید. فرد مبتلا به AD ممکن است خود را خفه کند.
• تمام وسایل قدرتی را در اتاق کار و یا زیرزمین نگه دارید.
• تمام گیاهان سمی را از خانه بردارید. این را با مراکز کنترل مسمومیت در مورد لیست گیاهان سمی، چک کنید.
• مطمئن شوید که تمام تجهیزات کامپیوتری، شامل سیم های برق، دور از دسترس هستند. اگر مدارک با ارزشی در کامپیوتر خانه ذخیره هستند. فایل ها را با سپورد (رمز) محافظت نمایید. با حفاظت کد (رمز) به اینترنت وصل شوید و مدت زمانی را که فرد بیمار بدون نظارت آنلاین است محدود کنید. استفاده افراد مبتلا به AD از کامپیوتر را در نظر بگیرید. و نرم افزاری را نصب کنید که موارد زشت و نامناسب را در اینترنت نشان دهد.
• تنگ ماهی را دور از دسترس نگه دارید. ترکیب شیشه، آب، پمپ های الکتریکی و زندگی آبی می توند برای فرد مبتلا به آلزایمر کنجکاو مضر باشد.
• ارتفاع زیاد تخت و سطح نرم تشک، از دست رفتن تعادل طی جابه جایی را افزایش می دهد.ارتفاع منابس تخت با جایگزین کردن تشک های ضخیم با انواع نازک تر بدست می آید. تشک ها باید به قدر کافی محکم باشند تا تعادل را طی جابه جایی به بیرون از تخت حفظ کند. سطح کف تخت باید غیر لغزنده باشد تا باعث جابه جایی سالم شود.
• تمام صندلی هایی که توسط افراد مبتلا به آلزایمر استفاده می شوند، باید بازو داشته باشند که اهرم و تعادل را طی جابه جایی فراهم می کند. این بازوها همچنین می تونند ارتفاع کم صندلی را جبران نمایند. یک کوسن (بالش مبل) می تواند اضافه شود تا ارتفاع صندلی های سطح پایین را افزایش دهد. ثبات صندلی برای امنیت ،‌لازم است.
• پرستاری از افراد مبتلا به آلزایمر

این فصل در مورد راهنمایی پرستاری ، از راهنمایی پرستار مزد پرستاران افراد مبتلا به بیماری آلزایمر و راهنمایی برای پرستارن انتخاب و تغییر داده شده است.

فعالیت جسمی، تغذیه مناسب ، سلامت کلی خوب و اجتماعی بودن برای افراد مبتلا به AD مهم است. با این حال، افراد مبتلا به AD نیازهای خاصی دارند، که می تواند چالش های خاصی برای پرستاران آنها دارد. فرد مبتلا به AD بسته به سطح وابسته بودن، ممکن است نیاز به کمک فعالیت های مراقبتی شخصی دانش و آگاهی پرستاران، مهارت و صبر آنها دارد. متاسفانه، پرستاری می تواند بسیار طاقت فرسا و وقت گیر باشد که پرستاران نسبت به مشکلات خودشان، حساس کند. فهم و عمل طبق محدودیت های روحی و جسمی خود آنها، مهم است. آنها نیاز به برنامه ریزی فعالیت های روزانه دارد تا ساختار، مفهوم و حس همکاری برای فرد مبتلا به AD فراهم شود. همیشه، ایجاد یک برنامه روزانه که فرد بتواند آشنا شود، بهترین است. همین که عملکردهای فرد از دست می رود، فعالیت های پذیرفته شده و کارهای روتین به فرد آلزایمری اجازه می دهد تا حد امکان در فعالیت ها شرکت کند.

حمام کردن و بهداشت فردی

اختلال روحی و جسمی همراه با آلزایمر، می تواند حمام کردن را برای پرستار، دشوار و ناامید کننده سازد. برای فرد آلزایمری، احساس گیجی در کارهای روزمره مثل حمام کردن و راه رفتن وجود دارد. یک پرستار باید سعی کند که دلیل ترس، استرس و مقاومت به حمام کردن را بیابد. همین که دلیل این تعیین ها، پرستار باید موقعیت خوبی داشته باشد که حمام روزانه را کنترل نماید. تعداد حمام کردن  وشست و شو ، یک اولویت شخصی است ، یک حمام کامل ممکن است در هر روز مورد نیاز نباشد، بنابراین یک مورد این است که حمام ساده با اسفنج می توند با حمام کامل تر و دوش جایگزین شود. اگر فرد به مقاومت نسبت به حمام کردن ادامه دهد، یک پرستار می تواند حواس او را پرت کند و سپس دوباره سعی نماید، وقتی که حال او عوض شد. اگر فرد عادت به دوش گرفتن در جمع داشت و یا حمام در شب، سعی کنید که کارهای روزانه را حفظ نماید. اگر مشکلات پیوسته با شست و شو وجود دارد، به دنبال فرد دیگر یا عضوی از خانواده باشید تا آنرا انجام دهد. یک فرد آلزایمری افسرده ممکن است علاقه به حمام کردن را از دست بدهد. در این مورد ، پرستار باید حمام کردن را با یک فعالیت سرگرم کننده مثل رفتن به رستوران یا دیدن دوستان همراه کند. این ، ممکن است علاقه فرد را زیاد کند. سعی کنید که آنرا ، لذت بخش  و آرام نماید، نه اینکه فرد را وادار کنید. از تشویق در زمانیکه فرد حمام می کند،‌استفاده نمایید. فرد مبتلا به AD، ممکن است احساس خجالت و ناراحتی در حضور پرستار در زمانیکه برهنه است، نماید. همچنین به یاد داشته باشید که فرد ممکن است از اینکه با یک پرستار ناآشنای جنس مخالف حمام کند، امتناع نماید. در این وضعیت، پرتسار باید به حالت فرد با انجام رفتارهای با وجدان (و وظیفه شناسانه) مثل پوشاندن بخشی از بدن آنها ، احترام بگذارد. نفهمیدن فرایند حمام کردن نیز ممکن است فرد مبتلا به AD را عصبانی و ناامید کند. فرد ممکن است بداند که نیاز بر حمام کردن دارد اما ممکن است آنچه را که انجام می دهد، فراموش نماید. به آرامی، مراحل را طی زمانیکه او خودش را می شوید، یادآوری نماید.

کل فرایند حمام کردن باید ساده باشد، طوریکه فرد بتواند تا حد امکان چند بار آنرا انجام دهد. دوش گرفتن ممکن است راحت تر از حمام باشد، اما به خاطر داشته باشید که دوش ها اغلب برای فرد مبتلا به AD خطرناکتر و ترسناکتر هستند (نسبت به حمام کردن) اگر فرد عادت به دوش گرفتن نداشته باشد، ممکن است به نظر هشداردهنده برسد  وبنابراین بهتر است که روش شست و شو عوض شود. اگر باید از دوش استفاده کنید، میله هایی را برای گرفتن نصب کنید و از یک صندلی وان استفاده کنید. فرد مبتلا به AD ممکن است نسبت به آب حساس باشد یا دمای آب را تغیر دهد. به خاطر داشته باشدی که فرد ممکن است قادر به قضاوت در مورد دما نباشد. یک پرستار باید همیشه دمای آب را در حمام یا دوش چک کند و هرگز فرد را تنها در حمام رها نکند.

راحتی و امنیت در زمان حمام کردن فرد مبتلا به AD مهم است. حمام ها ممکن است لیز و شیب دار باشند. بنابراین از نرده ها و پادری های غیر لیز استفاده کنید. از حباب ها یا روغن های حمام و دوش که باعث می شود حمام لیز و لغزنده شود، استفاده نکنید. اگر فرد سنگین است و یا به کمک احتیاج دارد، تجهیزات کمکی ممکن است مورد نیاز باشد. حمام را گرم و راحت بسازید. با گفتن جملاتی مثل حمام شما آماده است فرد را به سمت حمام هدایت کنید. به این صورت فرد بیشتر روی مراحل حمام تمرکز می کند به جای اینکه به این فکر کند که به حمام نیاز دارد یا نه. هنگام هدایت فرد به مراحل حمام، به او جاهایی را که نیاز به شستن دارد، یادآوری کنید.به یاد داشته باشدی که ممکن است نیاز باشد خودشمار شست و شو را کامل کنید. با این حال به افراد کمک کنید تا حد امکان خود در این کار شرکت کنند.

لباس پوشیدن

ظاهر فیزیکی برای احساس خوب بودن و عزت نفس در یک فرد، مهم است لباس پوشیدن راه ساده ای برای فعال نگه داشتن افراد مبتلا به آلزایمر و کمک به آنها در حفظ عدم وابستگی و عزت نفس می باشد. برای فرد مبتلا به AD لباس پوشیدن ساده می تواند خسته کننده بوده و تغییر از روز به شب می تواند ناراحت کننده باشد. پرستاران باید مشکلات لباس پوشیدن را یکی یکی حل کنند.

دلایل زیادی وجود دارد که چرا افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است در لباس پوشیدن مشکل داشته باشند. آنها ممکن است مشکلاتی در تعادل یا فعالیت های حرکت که برای بستن دکمه ها یا بستن زیپ لازم است، داشته باشند. آنها ممکن است فراموش کرده باشند که چگونه لباس بپوشند و ممکن است لباس های خود را تشخیص ندهند و حتی ممکن است نیاز به تغییر لباس را نفهمند. یک پرستار باید دستورالعمل های قابل فهم بدهد و لباس پوشیدن را ساده کند تا فرد مبتلا به AD خودش بتواند لباسش را بپوشد. لباس هایی را که فرد مبتلا به AD باید بپوشد بیرون آورید و سپس به او کمک کنید تا هر مرحله از لباس پوشیدن را انجام دهد. به فرد فرصت دهید تا رنگ های مطلوبش را انتخاب کند. اگر فرد به پوشیدن همان لباس ها در هر روز اصرار دارد، سعی کنید که آنها را بشوئید و رنگ ها و طرح های مطلوب را دو برابر کنید.

فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است در نبود حریم شخصی، اتاق سرد، نور کم، سروصدای زیاد مشکل داشته باشد. پرستار باید مطمئن شود که جو آرام و گرم است و باید به حریم خصوصی فرد احترام بگذارد.

درو پنجره ها باید بسته باشند و در صورت نیاز فرد باید با یک حوله یا لباس حمام پوشانده شود. فرد را تشویق کنید تا در حد امکان خودش ، کارهایش را انجام دهد. برای پوشیدن سریع لباس ها فشار نیاورید. چون این ممکن است باعث اضطراب شود.بنابراین پرستار باید زمان کافی برای لباس پوشیدن بدهد. بخاطر داشته باشید که برخی لباس ها راحت تر از بقیه پوشیده می شوند.

مهم ترین چیز در زمان انتخاب لباس برای یک فرد مبتلا به آلزایمر این است که ساده گرفتن باعث موفقیت در پوشیدن لباس می شود. پرستار باید لباس های راحت را که پوشیدن و درآوردن آنها را راحت است انتخاب نماید. پرستار باید بداند که ژاکت یا تاپ هایی که در جلو بسته می شوند برای کار کردن راحت تر است از پلیور هستند. پارچه ها باید سبک باشند و احساس نرمی و راحتی در پوست فرد ایجاد کنند.

برای جلوگیری از افتادن مطمئن باشید که طول لباس مناسب است. فرد را برای پوشیدن کفش های مرتب به جای کفش های لیز تشویق کنید. انواع کفش های غیرلغزنده با داخل الاستیکی برای پوشیدن و درآوردن مناسب هستند. باید مطمئن شود که فرد با کفش ها و لباس های انتخاب شده راحت است. و آنها هم باید در فرآیند انتخاب شرکت داده شوند.

آرایش و اصلاح

فرد مبتلا به جنون ممکن است زمان شانه کردن مو و اصلاح را فراموش کند. آنها ممکن است فراموش کنند که چگونه فعالیت هایی مثل شانه کردن و اصلاح را انجام دهند. آنها ممکن است هدف کارهایی مثل ناخن گیر، ریش تراش و یا یک شانه را فراموش کند. پرستار باید فرد آلزایمری را تشویق کند تا هر روز کارهای آرایشی روزانه را انجام دهد. وسایل آرایشی پیرایشی را در معرض دید قرار دهید و زمان کافی را به این فعالیت ها بدهید. فرد را تشویق کنید تا حد الامکان این فعالیت ها را بدون کمک کننده دیگر انجام دهد. برای اصلاح راهنمایی های شفاهی بدهید و از دستورالعمل های ساده و کوتاه استفاده کنید. فرد مبتلا به AD ممکن است نسبت به فعالیت های آرایشی مقاومت کند و توسط افراد به هم ریختگی و صدا ، حواسش پرت شود. پرستاران باید اتاقی با دمای مناسب را اصلاح همراه با نور مناسب و حالت خصوصی فراهم کنند. محیط باید کاملاً آرام و بدون به هم ریختگی باشد.

مو را در حالت کم نگه دارید. در آرایشگاه یا فروشگاه آنها را تشویق به تجربه ی این کار نمایید. و از فرد آرایشگر بخواهید که به خانه ی فرد بیاید. از وسایل اصلاح برقی به جای ریش تراش دستی استفاده کنید. فرد را مجبور به شانه کردن مویش و یا اصلاح ننمایید. بلکه اگر مقاومت کرد حواس او را پرت کنید.

غذا خوردن

برخی علائم AD مثل گیجی و نبود انرژی با تغذیه کم بدتر می شود. فرد باید رژیم غذایی مناسب و مایعات سالم بخورد. متاسفانه فراهم کردن غذاهای مقوی و چاشنی ها برای بسیاری از پرستاران یک مساله است. افراد مبتلا به AD اغلب فراموش می کنند که آنها چیزی خورده اند و یا اینکه چرا باید بخورند. برخی از آنها چگونگی استفاده از وسایل غذا خوردن را فراموش می کنند. برخی ممکن است که همیشه میل به خوردن داشته باشند در حالیکه بقیه را باید تشویق به خوردن کرد. فرد مبتلا به AD ممکن است غذا نخواهد به ویژه وقتی که بیماری پیش روی می کند.

پرستاران باید غذا خوردن را به صورت یک حالت نوت بخش درآورند. غذا باید در محیط ساکت و آرام خورده شود و تشویق طی آن انجام شود تا افراد مبتلا به AD نسبت به آن راغب شوند. از غذاهایی با بافت زبر مثل تست یا ساندویچ با نان تست استفاده کنید که زبان فرد را تحریک کند و او را تشویق به جویدن و بلع نمایید. ممکن است پرستار مجبور شود که به فرد چگونگی غذا خوردن را یادآوری نماید. از قاشق به جای چنگال و چاقو استفاده کنید. کاسه ها راحت تر از بشقاب استفاده می شوند.

بیماری آلزایمر ممکن است فعالیت های بینایی و فضایی فرد را درگیر کند و تشخیص غذا در ظرف را مشکل نماید. برای حل این مشکل غذایی با رنگ متضاد با رنگ ظرف انتخاب کنید. قرار دادن یک چیز در بشقاب می تواند غذا را دلپذیر و ساده کند. غذاهای لقمه ای راحت تر کنترل می شوند. به فرد یادآوری کنید که آرام غذا بخورد و بدانید که فرد قادر به حس گری و سردی غذا نیست و ممکن است غذا یا مایعات داغ دهان او را بسوزاند.

طی پیشروی بیماری مشکلات جسمی ممکن است ایجاد شود، مثل عدم توانایی در جویدن و بلغ مناسب . گاهی فرد الزایمری حس کمی نسبت به غذای دهانش دارد.

یک پرستار می تواند به فرد تحت مراقبت با حرکات آرام فک یادآوری کند تا بجود. راه دیگر برای تحریک جویدن زبان با چنگال یا قاشق و ضربات آرام می باشد. یک ضربه ی خفیف روی گلو می تواند به او یادآوری کند تا ببلعد. مایعات غلیظ تر راحت تر بلعیده می شوند. فرد ممکن است به سختی آرواره اش را حرکت دهد و به پرستار اجازه ندهد که پرستار چیزی را نزدیک دهان او بیاورد. فرد ممکن است نداند یا به یاد نیاورد که با غذا چکار باید کرد. پرستار باید از غذاهای مختلفی استفاده کند تا خوردن را ساده تر نماید. غذا را به قطعاتی برش دهید. از وسایل نرم و فنجان برای مایعات استفاده کنید. در مراحل پایانی AD پرستار ممکن است برای غذا دادن به فرد تمام غذاها را به صورت مایع درآورد.اگر فرد مشکل در بلع دارد باید با یک پاتولوژیست زبان  – دهان مشورت نمود.

فرد مبتلا به AD نیاز به مشخص شدن تغییرات رفتاری مثل افزایش غذا، تغییر در غذاهای مطلوب و غیره دارد. کاهش وزن مشکل رایج و جدی در افراد آلزایمری است و با مشکلاتی مثل افسردگی، فراموش کردن خوردن غذای ناکافی ایجاد می شود. پرستار باید نسبت به زمان غذا نظارت داشته باشند. پیشنهاد دادن غذاهای پر کالری می تواند مفید باشد و غذاهای مطلوب باید به دفعات تهیه شود. برنامه ی غذایی 24 ساعته در روز به جای میان وعده ها فراهم کنید. زمانیکه فرد به خوبی غذا می خورد تا جاییکه می توانید به او غذا بدهید. میان وعده های پر کالری و پر پروتئین می توانند استفاده شوند.

افراد مبتلا به آلزایمر اغلب غذا را پنهان می کنند. پنهان کردن از احساس ناامنی فرد به دلیل مشکلات حافظه ای و از دست رفتن حس بینانیی و شنوایی به طور کلی حس از دست رفتن کنترل زندگی به دست می آید. چنین افرادی نسبت به بقیه مشکوک اند و پرستاران را متهم می کنند که او به من غذا نمی دهد. آنها همچنین ممکن است بترسد که بقیه در حال خوردن غذا هستند غذا را از او پنهان می کنند و یا بترسند که به دلیل گرسنگی بمیرند. پرستار باید بعدها را قبل از خالی کردن آنها چک کند و باید که سبدها از اتاق این افراد حذف شوند. همیشه محل های احتمالی برای پنهان کردن غذا مثل جیب لباس، دامن و حتی کفش ها را بگردید. پرستار باید بداند که این فرد مشکوک است و به او کمک کند و هرگز نباید فرد را سرزنش کند  ویا به دنبال دلیل باشد.

نظافت

بیماری آلزایمر، هر بخش از زندگی روزانه فرد، شامل کنترل شانه و مقعد را نیز درگیر می کند. همانطور که AD پیش می رود. مشکلاتی در بی اختیاری رخ می دهد و افراد مبتلا به AD ممکن است حوادثی و نیز کثیف کردن خود را داشته باشند. فرد مبتلا به جنون ممکن است توانایی تشخیص زمان نظافت و یا اینکه چه زمانی در حمام بوده است را فراموش کند. اگر این بی اختیاری یک رفتار جدید باشد، اولین و مهم ترین کار پرستار می تواند تشخیص دلایل این عدم کنترل باشد.این می توند به دلیل مشکلات پزشکی باشد. برای مثال، فرد می تواند یک عفونت ادارای، یبوست و یا یک مشکل پروستاتی داشته باشد  ویا در نتیجه بیماری مثل دیابت، سکته یا بیماری پارکینسون باشد.داروهای خاصی مثل مسکن ها، آرام بخش ها  ویا دیورتیک ها می توانند در این بی اختیاری دخیل باشند. نوشیدنی های خاص مثل قهوه، کولا، چای ممکن است اثر دیورتیک ایجاد کنند و در بی اختیاری ادراری درگیر باشند. بی اختیاری می تواند به دلیل استرس یا تحرک ایجاد شود. برای مثال، فرد ممکن است ادرار را همراه با عطسه، سرفه و یا خنده دفع نماید! یک پرستار می تواند در صورتیکه فرد AD شروع به از دست دادن کنترل مثانه می کند، خوردن مایعات را کنترل نماید. و باید در نظر داشته باشد که از دست دادن آب می تواند باعث عفوت مجرای ادراری شود که منجر به بی اختیاری می گردد.

عواملی محیطی نیز در بی اختیاری دخیل اند. برای مثال فرد ممکن است قادر به یافتن حمام نباشد و یا حمام ممکن است دور باشد. فرد ممکن است از افتادن بترسد و یا ممکن است مشکلاتی در مسیر خود، مثل در صندلی یا فرش داشته باشد. ضعف ماهیچه های لگن در یک زن می تواند باعث از دست رفتن کنترل ادرار شود.

وقتی علل و عوامل بی اختیاری مشخص شدند، استراتژی هایی وجود دارد که ممکنم است به پیشگیری از این وقایع کمک کنند که باعث ایجاد کار بیشتر برای پرستاری و خجالت افراد مبتلا به AD می شود. پرستار باید وقفه برنامه حمام را در هر دو ساعت قبل و بعد از غذا و قبل از رفتن به رختخواب بگذارد و باید به فرد زمان کافی در حمام بدهد. بیقراری و یا تقلا در لباس پوشیدن ممکن است نشان دهنده نیاز در حمام باشد. علامتی روی در با نام نظافت و یا تصویری از نظافت می تواند مفید باشد.

لباس باید به راحتی پوشیده شود. استفاده از زیپ ها به جای دکمه، بهتر است. شلواری با کمربند الاستیک انتخاب کنید. گرچه برخی پرستاران کپ های محافظتی می خرند، شما ممکن است بخواهید که حفاظت بیشتری با تعبیه وسایلی در پشت دامن و یا شلوار، ایجاد کنید. موفقیت در نظافت را تحسین کنید و زمانیکه حادثه ای رخ می دهد،‌اطمینن بدهید از سرزنش افراد بپرهیزید. با دادن آن به بیمار یا ریختن آب در سینک، ادرار فرد را تحریک نمایید تا از وقایع جلوگیری نمایید. یک توالت نزدیک ممکن است در شرایطی که حمام مشکل دارد، به ویژه در شب می تواند مفید باشد.

داروهایی موجود هستند که در موارد خاص می توانند بی اختیاری را درمان نمایند.داروهای استفاده شده در درمان بی اختیاری مانند دیگر داروها ، می توانند عوارض جانبی مثل خشکی دهان و مشکلات چشمی ایجاد کنند.

امنیت خانه

تعدادی از مشکلات رفتاری همراه با AD وجود دارد، اماهر فردی به طور مشابه این ها را تجربه نخواهد کرد. با پیشرفت بیماری، تغییرات رفتاری خاص می تواند باعث مشکلات امنیتی شود. وقتی این رفتارها رخ می دهند ، توضیحاتی ممکن است به کاهش خطر آسیب ها کمک کند. ما اکنون در مورد تعدادی از این توصیه ها د رموارد اخلاقی بحث می کنیم.

برقراری ارتباط

افراد مبتلا به AD مشکلات برقراری ارتباط ایجاد می کنند که با پیشرفت زمان شدیدتر می شود. آنها ممکن است در یافتن کلمات صحیح برای بیان خود دچار مشکل شوند و یا معنی کلمات و عبارات را فراموش نمایند افراد مبتلا به AD ممکن است وابسته به وضعیت و حرکات مانند مهارت های شفاهی خود باشند. وقتی که فرد مبتلا به AD مشکلاتی در یافتن کلمات صحیح برای ابراز افکار خود دارد، ممکن است موردی را به جای مفهوم درست آن به کار برد و یا کلماتی با معنی مشابه را جایگزین نماید. سوالات فرد ممکن است بی جواب بمانند چون فرد نمی تواند بفهمد که چه چیزی از او پرسیده می شود. مشکلات در برقراری ارتباط می تواند خسته کننده و ناامیدکننده باشد. هم برای فرد مبتلا به AD و هم برای پرستار. بسیار اتفاق می افتد که افراد نام ها را فراموش می کنند و یا در یافتن کلماتی که می خواهند استفاده کنند، در گیرند و هرگز یک جمله را تمام نمی کنند و یا عبارات مشابه را بارها و بارها تکرار می کنند. استراتژی هایی وجود دارد که می تواند برای افزایش برقراری ارتباط فرد آلزایمری استفاده شود. فردی که با بیمار آلزایمری ارتباط برقرار می کند نیاز به حفظ آرامش و توجه کافی به شنونده قبل از شروع صحبت دارد. نزدیک شدن به فرد از جلو و صحبت با استفاده از کلمات ساده و آشنا، بهتر است . ارتباط بینایی، بسیار مهم است و حالات صورت و زبان بدن، اطلاعات حیاتی را برای برقراری ارتباط فراهم می کند. در حد زمان نه تند و نه آهسته صحبت کنید. از کلماتی استفاده کنید که به فرد امکان فکر کردن در مورد آنچه گفته می شود را بدهد. اگر فرد آلزایمری در فهم آنچه که گفته می شود، مشکل دارد، روش متفاوتی را استفاده کنید. اگر او بار اول کلمات را متوجه نشد، احتمالاً‌بار دوم خواهد فهمید ، داد زدن، بحث کردن و استفاده از زبان بدن ، بالا بردن ابروها و کوبیدن پا، فقط شرایط را بدتر می کند، سعی کنید که صدای زمینه تلویزیون یا رادیو را در زمان صحبت کردن کم کنید ، چون این صداها، شنیدن را دشوار می کند و باعث آزار شنونده می شود. در هر زمان فقط یک سوال بپرسید. افراد و اشیاء را با اسم بخوانید و از ضمایر اجتناب کنید. هنگام گوش کردن به فرد به او توجه نمایید  وبدانید که چه می گوید. سعی کنید که کلمات و حالتی که فرد در برقراری ارتباط دارد را بفهمید. فرد را تشویق کنید تا تفکرات خود را نشان دهد حتی اگر دشواری داشته باشد. به یاد داشته باشید که وقفه ایجاد نکنید. از انتفاد، تصحیح و بحث، دست بردارید. به علاوه به خاطر داشته باشید که حالت، لمس، وضعیت و توجه پرستاران می تواند باعث پذیرش، اطمینان  وعشق به فرد مبتلا به AD شود. در تمام موارد با افراد با حالت خوب و احترام برخورد کنید، اهانت به فرد نکنید و با افراد دیگر زمانی که او نیست ، صحبت کنید.

رانندگی

رانندگی ، یک علامت، استقلال، کارآمدی و کنترل است. وقتی که افراد نرمال کوچکتر می شوند، بینایی آنها ضعیف می شود و زمان واکنش آنها طولانی شده و رانندگی را به صورت خطرناک می سازد. افراد مبتلا به AD مشکل بیشتری دارند، چون AD قضاوت زمان واکنش و توانایی حل مساله که برای رانندگی ضروری هستند، را تحت تاثیر قرار می دهند. تحقیقات نشان می دهد که حتی AD ملایم نیز با افزایش خطر تصادفات همراه است. AD می تواند باعث مشکلات جسمی و عاطفی شود که خطر دخالت فرد در یک تصادف ماشین را افزایش می دهد.

برخی افراد در مراحل اولیه جنون،توانایی رانندگی را حفظ می کنند، اما این توانایی ممکن است از دست برود. تحقیقات نشان می دهد که افراد مبتلا به AD به طور متوسط تا 25 سال پس از تشخیص قادر به رانندگی هستند،اما این به طور یقین به این معنا نیست که هر فرد مبتلا به AD باید رانندگی کند، چون بیماری افراد را به صورت مختلف و برخی را سریع تر از بقیه تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری معتقدند که پس از تشخیص AD ، افراد نباید رانندگی کنند و نتایج حاصل از مطالعات که در دانشگاه Jokns kopkins و مرکز ملی در مورد پیری انجام شد، از این فرضیه حمایت می کند. آکادمی آمریکایی نورولوژی توصیه می کند که افراد حتی اگر AD خفیف دارند، رانندگی نکنند، به ویژه زمانیکه از دست رفتن حافظه ، بارز است و فعالیت های پیچیده مختل می شوند. تعیین اینکه چه زمانی فرد مبتلا به AD باید رانندگی کند بستگی به پرستار دارد. برای استاندارد کردن ارزیابی اینکه فرد چه زمانی باید رانندگی کند، آکادمی آمریکایی نورولوژی ، راهنمایی هایی برای رانندگی و AD فراهم شده است. بعضی جوانب تغییرات رفتاری فرد، مثل هماهنگی و توانایی قضاوت در مورد فاصله و فضا جهت انجام کارهای روزمره، هشداری در مورد آنچه که در حال رخ دادن است ، می باشد.

و این می توند نشان دهد که فرد چه مهارت هایی را جهت رانندگی ایمن نیاز دارد. این مشکل، به سختی کنترل می شود. بنابراین یک پرستار باید با احتیاط به فرد نزدیک شود.این بحث در مورد توقف رانندگی باید آرام باشد  وتوصیه می شود که به جای آن از وسایل نقلیه عمومی استفاده شود. اگر فرد به رانندگی ادامه دهد و هم چنان مشکل وجودداشته باشد. اتومبیل را بفروشید ، با این فروش ، فرد مبتلا به AD به رانندگی ادامه نمی دهد. اگر ماشین دیگری در خانه است، سوئیچ را در جایی بگذارید که براحتی پیدا نشود. ممکن است نیاز به مشورت با یک متخصص درمانی و یا بخش گواهینامه رانندگی باشد.

اگر فردی بخواهد تست بدهد تا مشخص شود که آیا هنوز قادر به رانندگی است ، باید به دنبال مراجع محلی مثل برنامه های توانبخشی ، بیمارستان ها ، AAA و یا دپارتمان های وسایل نقلیه موتوری باشد. درخواست برای ارجاع به پزشک نیز مفید است. گرچه بعید به نظر می رسد که نتایج به مراکز گواهینامه گزارش داده شود. مهم است که از فرد بخواهیم که آزمایش انجام دهد. باید به یاد آورد که فرد مبتلا به AD یک بیماری پیشرونده دارد. یعنی او ممکن است که یک تست سالم داشته باشد، فقط برای اینکه مشکلات دیرتر برای او پیش بیاید. آزمایشی دو باز هم ضروری خواهد بود.

سیگار کشیدن و مشروب خوردن

سیگار کشیدن افراد AD، خطر آتش سوزی را افزایش می دهد. فرد مبتلا به AD ممکن است خطرات مربوط به سیگار کشیدن را تشخیص ندهد. یک پرستار باید همیشه مراقب باشد که فرد چه زمانی سعی به سیگار کشیدن دارد و چه زمانی دلسرد می شود اطمینان داشته باشید که لباس هایی که فرد می پوشد و وسایل خانه مقاوم به حریق باشند. یک هشداردهنده سیگار نصب کنید که می تواند هر خطری را به پرستار هشدار دهد. افراد مبتلا به جنون، اگر که سیگار و سیگارت در معرض دیدشان نباشد، آنرا فراموش می کنند، تلاش برای ترک سیگار در افراد سیگاری ممکن است آنها را عصبی و تحریک پذیر نماید. همچنین پرسش اخلاقی در مورد حق فرد برای ادامه دادن به لذت بردن از چیزی وجود دارد ، چه آن مورد مفید باشد و چه نباشد.

نوشیدنی در شرکت ممکن است روش خوشایندی برای احساس آرامش فرد باشد. میزان الکل را در نظر بگیرید، چون شخص ممکن است فراموش کرده باشد که چه اندازه خورده است. افراد مبتلا به جنون، پس از نوشیدن مشروب ممکن است گیج تر به نظر برسند، بنابراین میزان مصرف می تواند محدود شود. عامل دیگر که باید یادآوری شود، این است که الکل به خوبی با داروهای خاص ترکیب نمی شود. الکل را دور از دسترس نگه دارید تا به کنترل مصرف الکل کمک نمایید. درست مانند سیگار کشیدن ، پرستار نیاز به تعدیل موضوع حق فرد برای لذت بردن از یک فعالیت خوشایند دارد.

مشکلات خواب

بسیاری از افراد مسن، مشکلاتی در خواب دارند، اما افراد مبتلا به AD، حتی زمان دشوارتری در خواب دارند. افراد مبتلا به AD، زمان را گم می کنند و اختلاف بین شب و روز را تشخیص نمیدهند. افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است چرخه خواب و بیداری اش معکوس شود. که این باعث می شود، در طول روز خواب آلوده و کسل باشند در شب خسته باشند که این می تواند خانواده را اذیت کند. افراد مبتلا به AD ممکن است شب از خانه تعجب کنند، و  پرستاران بیدار کرده و یا آنها را بترسانند.این می توانند برای پرستاران خسته کننده باشد. این اختلالات خواب، اغلب با پیشرفت AD افزایش می یابند. گاهی فرد الزایمری ممکن است در طول شب و یا روز چرت بزند.هر ساعتی ممکن است بیدار باشد  ویا در ساعات روشن روز خواب باشد. این چرت زدن ها، جایگزین خواب عمیق شب می گردد.

اولین اولویت یک پرستار ایجاد یک حالت روتین است که فرد مبتلا به AD را در طول روز مشغول کند. در صورت امکان، همان برنامه خواب و بیداری را که فرد طی زمان کار کردن داشت،‌دنبال کنید. زمان چرت زدن در طول روز را محدود کنید و در صورت نیاز به چرت زده ، مطمئن شوید که کوتاه است و در طول روز خیلی طولانی مدت نیست. مراقب باشید که چرت زدن در یک کاناپه باشد، نه در تخت و برعکس تخت برای خواب شب باشد. اگر فرد در خوابیدن در شب مشکل داشته باشد، و صبح در رختخواب می ماند، او را صبح زود بیدار کنید. به فرد غذایی سنگین و عصر و پس از فعلیت های روزانه ندهید، سعی کنید که عصر کاملاً راحت باشد و یک اتاق خواب گرم و راحت فراهم کنید. اگر ارزیابی هایی کاربردی موثر نباشد، فرد مبتلا به AD ممکن است نیاز به استفاده از قرص های خواب آور برای حل مشکل داشته باشد، از این باید تا حد امکان اجتناب نمود. با یک پزشک برای بهتر عمل کردن، مشورت کنید. برخی افراد مبتلا به آلزایمر ، مشکلات سلامتی دیگری دارند که ممکن است خواب آنها را متاثر کند. آپنه آ، شرایطی است که شخص 10 تا 30 ثانیه طی خواب نفس نمی کشد. این وقفه های کوتاه در تنفس ممکن بیش از 400 بار در هر شب رخ دهد. دوره نفس نکشیدن ممکن است فرد را از خواب عمیق بیدار کند و اگر فرد کل مدت شب بیدار باشد. ممکن است به حد کافی استراحت نداشته باشد. سندرم پاهای خسته ، اختلال نورولوژیک است که با حس ناخوشایند در پا و احساس ناراحتی در زمان استراحت، مشخص می شود. در نتیجه بیشتر افراد مبتلا به سندرم پاهای خسته به سختی به خواب می روند و اغلب خواب آلودند. اگر این شرایط درمان نشود، باعث خستگی و کسالت در طول روز می شود. بسیاری از افراد مبتلا به آلزایمر از افسردگی نیز رنج می برند که می تواند الگوی خواب را به هم بزند.

یک  عفونت حاد ادارای، عفونت حادی است که فرد مبتلا به AD را به حدی ناراحت می کند که نمی تواند درست بخوابد. در بسیاری شرایط این مشکلات مرتبط به خوبی به درمان پاسخ می دهند.

سرگردانی

حدود دو سوم افراد سابقه سرگردانی و گیجی دارند. گیجی به دور از خانه باعث استرس خانواده می شود و در بدترین حالت ممکن است باعث آسیب های جدی و کشنده شود.احتیاط باید برای جلوگیری از این حالت وجود داشته باشد.

مفیدترین استراتژی برای کنترل این حالت شامل درمان پیشرفته مشکلات خواب جهت جلوگیری از حالت سرگردانی است.امکان فعالیت و حالت تحریکی را در طول روز برای فرد فراهم آورید. امکان پیاده روی در طول روز را برای آنها ایجاد کنید. بیاد داشته باشید که محل هایی که به نظر امن هستند، می تواند برای فرد الزایمری خطرناک باشد. به این دلیل، محیط خانه باید برای مشکلات احتمالی مثل دریچه ها و منافذ آب ، شاخ و برگ متراکم. کانال ها، پله های تند و بالکن های بلند و جاده های پر ترافیک، ارزیابی شود. توصیه های زیر ممکن است به پرستار کمک کند تا این سرگردانی ها را کم کند.

• فرد مبتلا به AD را از ترک خانه بدون اطلاع پزشک باز دارید.
• برای فرد مبتلا به جنون، محل ها را مشخص کنید. یک دست بندی معرفی بهتر است باشد که شمل نام فرد شماره تلفن، مشکلات حافظه ای و شرایط پزشکی است.

برخی کارشناسان ، قرار دادن این بخش معرفی را در وسایل فرد و یا اتصال یک سنسور به مچ یا قوزک پای فرد، توصیه کرده اند. به علاوه پوشیدن لباس های رنگ روشن ممکن است مفید باشد یا چسباندن برچسب هایی یا مارکرهای دائمی یا مواد بازتابی به لباس، این معرفی ممکن است روی کفش های فرد، عینک و کلیدها باشد.

-کلیدها را از دسترس دور نگه دارید. و یا بالا یا پایین در بگذارید. به علاوه یک قفل دو طرفه توصیه می گردد، اما در دسترس گذاشتن کلید برای مواد اضطراری، لازم است.

– از قفل کودک روی در استفاده کنید تا مانع باز کردن در توسط فرد آلزایمری شوید.

– زنگ های الکترونیک و زنگ های هشدار الکترونیک یا زنگ هایی را روی در نصب کنید.

– برخی درها را با پرده یا پارچه ای بپوشانید یا دو بخش یک در تیره را در جلوی قفل در بگذارید.

– حصارها یا نرده هایی را اطراف حیاط یا ایوان قرار دهید.

– روی دریچه ها ، قفل بگذارید.

-کلیدها را از معرض دید بردارید و یا ماشین را رفتن با حرکت دادن سر توزیع کننده اش ، غیرفعال نمائید. گرچه بیشتر این موارد توسط پا اتفاق می افتد. برخی افراد مبتلا به AD باسرعت 300 مایل رانندگی کرده اند، حتی گاهی با اتومبیلی که متعلق به فرد دیگری بوده است.

– علایم مهاری قابل دید بگذارید، مثل علامت ایست روی در یا یک مستطیل سیاه بزرگ در جلوی در قرار دهید و دستگیره در را با یک نوار پارچه ای پنهان کنید. این احتمال رفتن فرد به سمت در را کاهش می دهد.

برای فرد مبتلا به AD یک بازوبند اخطار پزشکی فراهم کنید. او نباید زیورآلات گرانبها یا مبالغ پول همراه داشته باشد.

• اگر فرد مبتلا به AD در معرض خطر گم شدن است. به پلیس اطلاع دهید. بسیاری از مراجع قضایی ، برنامه های خاصی برای تسهیل افراد گم شده توسط نیروهای پلیس دارند.
• وقتی فردی پیدا می شود، از مقابله با او نشان دادن عصبانیت بپرهیزید، به آرامی صحبت کنید، همراه با عشق این تقصیر فرد نیست ، مشکل مربوط به جنون می باشد.

رفتار تکراری

رفتار تکراری، از متداولترین علایم رفتاری و روانشناختی AD است. این رفتار، احساسی کلی ناامنی را در فرد مبتلا به AD تحریک می کند. رفتار تکراری شامل گفتن چند باره کلمات و پرسیدن چند باره سوالات و تکرار کارهای خاص است. AD می تواند باعث شود که فراموش کند چه چیزی گفته است یا چه کاری انجام داده است که باعث این رفتارهای تکراری می گردد. این رفتارها می تواند ناراحت کننده و عصبانی کننده باشد. به جای گفتن جواب سوال ها به طور چند باره گفتن اینکه همه چیز خوب است ، مفیدتر خواهد بود و آرامش به فرد دهید. ممکن است نوشتن جواب ها، مفید باشد. سعی کنید با تغییر موضوع و .. حواس فرد را پرت کنید.

چسبیدن

فرد مبتلا به AD در جهانی زندگی می کند که هیچ چیز حسی ندارد و هر چیزی می تواند تغییر کند. یک پرستار ممکن است تنها مورد ثابت باشد در آنچه که به طور پیوسته در حال تغییر باشد. بنابراین تعجب برانگیز نیست که چنین افرادی بسیار به پرستاران وابسته اند و در هر جا دنبال آنها هستند، حتی در دستشویی! این رفتار چسبیدن ممکن است توسط محیطی ایجاد شود که فرد مبتلا به AD را احاطه کرده است.ا گر او بترسد یا گیج شود. به احتمال زیاد او به دنبال یک فرد آشنا است و همیشه همراه پرستار می ماند. اگر فرد مبتلا به AD، به پرستار می چسبد و او را دنبال می کند، این می تواند باعث محدودیت صبر و تحمل فرد شود. نه فقط فرد نیاز به توجه فرد پرستار دارد، پرستار نیز نیاز به یک حالت خصوصی دارد. زمانیکه پرستار حس می کند که فرد تحت مراقبت او همیشه به دنبال اوست ، به سختی می تواند استراحت کند.

وقتی که پرستار ، فرد مبتلا به AD را ترک کند، باید به او بگوید که برخواهد گشت. در صورت نیاز یک پرستار این اطلاعات را می تواند برای فرد آلزایمری بنویسد. روش دیگر توجه پرستار به فرد الزایمری است و روش دیگری استفاده از یک صندلی است که فرد زمان برای استراحت کردن داشته باشد، بدون نگرانی در مورد فرد مبتلا به AD. چنین وقفه هایی به پرستار کمک می کند تا بتواند به نگهداری فرد مبتلا به AD کمک کند.

از دست رفتن بخش های شخصی

افراد مبتلا به AD، وسایل زیادی را از دست می دهند و آنها را در جاهای نامناسب قرار می دهند. این رفتار با ناامنی ایجاد می شود، که ترکیبی از حس از دست رفتن کنترل و حافظه است. حافظه ضعیف و درک نادرست محیط ممکن است منجر به رفتار ناامیدانه وتحریک کننده (عصبانی کننده)شود. آنچه که اغلب اتفاق می افتد، این است که وقتی که چیزی گم می شود فرد آن را در جایی قرار می دهد تا مانع گم شدن دوباره آن شود. سپس او محل پنهان کردن را فراموش می کنند،در برخی موارد فرد آلزایمر پرستر و دیگر افراد را به گم کردن وسایل متهم می کند. پاسخ دادن به حرف های او بدون ناراحتی و عصبانتی، بسیار مهم است. اولین کار، موافقت با فرد در مورد گم شدن یک چیز و کمک برای یافتن آن است. بحث در مورد آن چیز باعث ناراحتی می گردد. اگر پرستار به دقت بگردد، ممکن است محل پنهان کردن را بیابد، بنابراین در مرحله اول به دنبال یافتن آن باشید. پرستار باید مطمنن شود که کپی هایی از یزهای مهم مثل کلید، عینک و اسناد دارند. همیشه قبل از خالی کردن سبدها ، آنها را چک کنید. این مانع گم شدن وسایل می گردد.

توهمات، خیالات و وهم

با پیشرفت جنون، اختلال مغزی می توند باعث تجربه ،‌توهم و خیالات توسط فرد می گردد. این علایم در حدود 50٪ افراد مبتلا به AD اتفاق می افتد. توهمات از داخل مغز می آیند و شامل شنوایی، بینایی یا احساس چیزهایی است که در واقع وجود ندارند. خیالات با توهمات فرق می کنند در این مورد فرق مبتلا به AD از چیزی که در واقع وجود دارد، تفسیر نادرستی می کند. هذیان ها ، تفکرات ثابتی هستند که فرد مبتلا به AD فکر می کند درست است، اما در حقیقت درست نیستند.

رایج ترین توهمات، مربوط به بینایی هستند و آنها سندرم گسترده ای را ایجاد می کنند که در آن فرد اعتقاد دارد که یک فرد نامرئی در خانه زندگی می کند.هذیان، در واقع یک عقیده نادرست است. فرد ممکن است معتقد باشد که از طرف پرستار تهدید می گردد. این هذیان برای فرد، واقعی است و باعث ترس و ناراحتی می شود و ممکن است باعث رفتار محافظه کارانه شود. هذیان برای افراد مبتلا به AD به این معناست که تفسیر نادرست اغلب اتفاق می افتد و جزء وقایع هر روز است، بنابراین سایه ای روی یک دیوار، ممکن است به صورت یک انسان دیده شود و یا طرحی در یک فرش به صورت یک شی درک شود.

اگر توهمات، خیالات و هذیان ها باعث مشکلاتی برای پرستار و اعضای خانواده نشوند، ممکن است ندیده گرفته شوند.اما ارزیابی پزشکی برای فرد مبتلا به AD که رفتار اذیت کننده ای دارد و این رفتار به صورت خطرناک درمی آید، مهم است.اغلب این علایم می تواند با دارو درمان شود. درمان دارویی این اختلالات رفتاری مرتبط با AD در فصل 7 مورد بحث قرار گرفته است.تکنیک های کنترل رفتاری زیر ممکن است مفید باشند.

اگر فرد آلزایمری ، توهمات ، خیالات و هذیان گویی دارد، به روش آرام پاسخ دهید.صحت آنچه را که او دیده است. نادیده نگیرید اما حواس او را با توجه به چیز واقعی در اتاق، مثل موسیقی، مکالمه یا نقاشی یا تماشای عکس ها. تصاویر و یا سکه های پول، پرت کنید. با فرد مبتلا به AD که حالت تهاجمی دارد، برخورد نکنید. در عوض، با کلمات آرامبخش و نوازش کردن ، او را آرام نمایید. یک نوازش روی شانه ممکن است توجه فرد را به سمت پرستار برگرداند . توهمات و خیالات را کاهش دهد. پیشنهاد دهید که فرد با شما به یک پیاده روی بیاید و یا نزدیک شما بنشیند.  احساس ترساندن اغلب در جایی رخ می دهد که افراد دیگر وجود دارند. از فرد بخواهید به آنچه که می بیند یا می شنود توجه کند. برای فرد مبتلا به AD اشعه یک پنجره ممکن است به صورت برف باشد و نقاط تاریک روی کف کاشی ممکن به صورت سوراخ های خطرناک به نظر برسد. خیالات می توانند مربوط به بینانیی ضعیف باشند، بنابراین مراجعه به یک بینایی سنج، مهم است. سازگاری های محیطی ممکن است مفید باشد. محیط را از لحاظ صداهایی که ممکن است اشتباه گرفته شوند، نوری که ممکن است سایه ای ایجاد کنند و یا باعث ایجاد تشعشات و بازتاب از سطح کف، دیوارها و مبلمان شود، چک کنید.دیواره ها را با یک رنگ روشن رنگ کنید تا نور بیشتری را منعکس کنند. از رنگ های جامد به جای دیوارهای طرح دار استفاده کنید، چون برای فرد، کم تر گیج کننده است. نقش های بزرگ نیز ممکن است باعث ایجاد و توهمات گیج کننده شوند. اتاق را به حد کافی روشن نگه دارید تا مطمئن شوید فرد تفسیر نادرستی از آنچه که در پیرامونش است ، ندارد. مناطق کم نور ممکن است باعث ایجاد سایه هایی شود یا باعث درک نادرست اشیای موجود گردد. تشعشات را با استفاده از لامپ های برفکی، به ویژه با بستن چراغ هشداردهنده و یا بستن سپرده ها و حفظ حباب ها و سایه های مناسب روی چفت و بست های نور، کاهش دهید.

گاهی با نگاه کردن به آینه، فرد مبتلا به AD فکر می کند که به یک غریبه نگاه می کند.اگر آینه ها باعث گیجی و ترس فرد AD شوند، آنها را حذف کنید و یا بپوشانید. محیط را تا حد امکان کمتر تغییر دهید تا گیج شدن فرد را کاهش دهید. مبلمان را در جای همیشگی بگذارید. صداهایی که ممکن است اشتباه گرفته شوند، مثل صدای تلویزیون یا کولر را چک کنید. از تماشای برنامه های مهیج تلویزیون اجتناب کنید. فرد مبتلا به AD ممکن است فکر کند داستان واقعی است. از فرد بخواهید که به یک جای خاصی توجه کند که گیجی او را کاهش می دهد. شاید یک جنبه خاص محیط، تفسیر شدن نادرست آن است.

رابطه جنسی / رفتار نامناسب

علاقه جنسی و نیاز به روابط جنسی، زمانیکه فرد به AD  مبتلا ست، تغییر می کند و ممکن است افراد را به روشهای مختلف مبتلا کند. یک فرد ممکن است علاقه زیادی به رابطه جنسی داشته باشد، در حالیکه فرد دیگر ممکن است هیچ علاقه ای نداشته باشد. بیماری جسمی ممکن است باعث از دست رفتن علاقه فرد مبتلا به AD به روابط جنسی شود و یا روابط جنسی برای او ناخوشایند و دردناک و مشکل باشد.واکنش به دارو نیز ممکن است علاقه جنسی را کاهش دهد. فرد ممکن است وضعیت زناشویی را فراموش کند و شروع به لاس زدن کند و یا رفتارهای نامناسب نسبت به افراد با جنس مخالف داشته باشد. فرد ممکن است فراموش کند که لباس هایش را در محیط عمومی از تن درآورد. فرد ممکن است بسیار حسود باشد و مشکوک باشد و ممکن است فکر کند که همسر او دوست پسر دارد و همسرش را متهم کند که او را در حال رفتن با دوست پسر دیده است. فرد مبتلا به AD ممکن است رفتارهای جنسی نسبت به غریبه داشته باشد که شبیه معشوق و همسر سابق اوست. افسردگی در بین افراد مبتلا بهAD رایج است که می تواند علاقه رابطه جنسی را هم در فرد مبتلا به AD و هم در همسر او کاهش دهد.

برخی پرستاران گزارش می کنند که آنها تغییراتی را در احساس جنسی نسبت به معشوقه خود پس از انجام کارهای روزانه، احساس می کنند. برای برخی از زوج ها، علاقه جنسی به عنوان بخش رضایتبخشی از روابط آنها باقی می ماند، اما ممکن است AD علاقه فرد را تغییر دهد. تغییر روابط به صورت نقش همسر برای مواجه شدن با الزایمر، تغییر می کند.مراقبت از همسر بیمار، زندگی جدیدی برای فرد سالم ایجاد می کند.

تعدادی از مراحل فعالیت می تواند برای این مشکل نشان داده شود.ابتدا، همسر نباید بسیار فعالیت کند و فراموش نکند که این از تاثیرات بیماری است. نوازش آرام ممکن است برای هر دو طرف رضایتخبش باشد و به همسر این امکان را بدهد که دریابد فرد مبتلا به AD قادر و یا مایل به دخالت در رابطه جنسی و صمیمی بیشتر است. باید صبور بود. فرد ممکن است مانند قبل پاسخ ندهد و یا ممکن است کم  علاقه به نظر برسد. برعکس این هم ممکن است اتفاق بیافتد. فرد ممکن است تقاضای رابطه جنسی بیشتر کند و یا به گونه ای رفتار نماید که شریک او احساس ناراحتی نماید.اگر این مشکل باشد، زوج دیگر ممکن است در اتاق دیگری بخوابد. گرچه این به صورت دائمی ممکن است تصمیم دشواری باشد، اما گاهی ضروری به نظر می رسد. در صورت نیاز با یک مشاور یا روانشناس که بتواند کمک و راهنمایی کند، مشورت نمایید.

پرت کردن حواس فرد مبتلا به AP، با کار دیگر، روش مفیدی برای حل یک شرایط جنسی نامناسب است. اگر فرد لباسش را در می آورد، به آرامی و خونسردی او را از این رفتار دلسرد کنید و به فعالیت دیگری تشویقش کنید. به دنبال دلیل این رفتار باشید. به یاد داشته باشید وقتی فرد سخت می شود، ممکن است احساس نیاز به حمام داشته باشد، اگر فرد شروع به در آوردن لباسهایش نماید، ممکن است بخواهد به رختخواب برود. اگر فرد رفتار جنسی غیرمعمول از خود نشان می دهد، با دقت به او یادآوری کنید که این رفتار نامناسب است. سپس فرد را به یک محل خصوصی راهنمایی کنید و یا سعی کنید حواسش را با فعالیت دیگری پرت نمایید. سعی نکنید عصبانی شوید و یا به خاطر این رفتار، به او بخندید. در بیشتر موارد، عصبانیت و خشم ممکن است باعث واکنش های منفی شود. لباس های فرد را بپوشانید. شلوار یا لباس فرد را به او بپوشانید. سطح برخورد فیزیکی مناسب را افزایش دهید. برخورد فیزیکی به شکل نوازش کردن ، به آغوش کشیدن یا لمس داشته باشید.در بسیاری موارد، فرد، مضطرب و نیاز به اطمینان پیدا کردن از طریق لمس و ارتباط عاشقانه آرام دارد. تغییرات در میل جنسی را تعدیل کنید.

خشونت و عصبانیت

فرد مبتلا به AD گاهی ممکن است عصبانی، خشمگین یا برافروخته شود. زدن پرستار یا پرتاب اشیاء از برخی موارد هستند، و یا خراب کردن اشیاء که این البته از موارد نادر است. برای فرد مبتلا به AD، این حمله فردی به فرد دیگر نیست، بلکه بخشی از بیماری است.دلایل زیادی برای عصبانیت فرد مبتلا به AD وجود دارد. فرد ممکن است کمک گرفتن را دوست نداشته باشد، چون او عادت شده است که کارهایش را خود انجام دهد و ممکن است به دلیل ناتونی اش در انجام کارها نا امید شود. رفتار خشن در بین افراد مبتلا به AD، اغلب همراه با افسردگی، توهمات و  خیالات است و حتی ممکن است با سردی همراه باشد. این تغییرات رفتاری کوتاه مدت به دلایل مختلفی رخ می دهد و همچنین به دلیل حس از بین رفتن کنترل اجتماعی و قضاوت و از دست رفتن توانایی برای بیان احساسات منفی: از دست رفتن توانایی فهم کارها و فعالیت های دیگران می باشد. افراد مبتلا به AD ممکن است احساس ناامیدی و خیالپردازی کند، در زمانی که در جایی قرار می گیرند که مجبورند کمک را بپذیرند، به ویژه کارهای اولیه مثل حمام کردن و نظافت. زمانیکه استقلال و حریم خصوصی آنها از بین برود، ممکن است با عصبانیت واکنش دهند.

رفتار خشونت آمیز ممکن است بدون اخطار نشان داده شود و فرد پرستار را ناراحت کند. خشونت و عصبانیت اغلب مشکلی برای یک پرستار می شود که ممکن است احساساتی مثل نارضایتی، خجالت، احساس گناه و شرم می نماید. یافتن عوامل واکنش های خشونت آمیز و اجتناب از آنها، بسیار مهم است. همین که پرستار متوجه می شود که چه شرایطی باعث ایجاد رفتار عصبی می شود. ممکن است راه هایی برای جلوگیری از آنها بیابد.اگر فرد مبتلا به AD احساس عصبانیت، خشم یا برافروختگی کند،‌آرام باشید و نباید ترس و اضطراب نشان دهید یک پرستار ممکن با فرد عصبانی موافق باشد  واز او معذرت خواهی نماید تا باعث بحث بیشتر نشود.روش دیگر برای کاهش خشم، ساکت ماندن است. به افراد اجازه دهید تا حد امکان خودش فعالیت هایش را انجام دهد، حتی اگر طولانی باشد و کارایی خوبی نداشته باشید. اگر رفتار خشونت آمیز زیاد باشد، با یک پزشک مشورت نمائید. ممکن است استفاده از برخی داروها ضروری باشد و نیاز باشد که با نمایش دقیق انجام شود.

افسردگی

روان پریشی یک بیماری ناتوان کننده است و می توان فهمید که یک فرد مبتلا به AD گاهی احساس افسردگی می کند.افسردگی در بین افراد مبتلا به AD بسیار رایج است. تخمین زده شده است که 20 تا 40٪ از افراد مبتلا به AD از افسردگی رنج می برند. تحقیقات همچنین نشان داده اند که افسردگی می تواند، منجر به AD شود. فرد مبتلا به AD که سابقه افسردگی دارد،‌پلاک ها و گره ها در مغزش بیشتر است و اختلالات ادراکی را بیشتر ایجاد می کند. (طبق مطالعه منتشر شده آرشیو روانشناسی عمومی)

بیماری آلزایمر و افسردگی، علایم زیادی دارند که مشابه اند  واین تشخیص آنها را (تفکیک آنها را) مشکل می کند. افسردگی ممکن است باعث بدتر شدن از دست رفتن حافظه و دیگر اختلالات شناختی می شود و اگر فرد AD دار می باشد.  این اثر بیشتر است. فرد مبتلا به AD ممکن است به سختی ناراحتی، ناامیدی، احساس گناه و احساسات ایجاد شده توسط افسردگی را ابراز کند. افسردگی باعث از دست رفتن علاقه نسبت به فعالیت های لذت بخش قبلی می گردد. از بین رفتن حس اجتماعی در بین افراد مبتلا به AD که از افسردگی رنج می برند، شایع است. افسردگی همراه با AD می تواند کارهای روزانه فرد، علاقه به غذا را تحت تاثیر قرار دهد و باعث کاهش سلامت شود.

خبر خوب این می باشد که علایم افسردگی در افراد مبتلا ، بادرمان ، بهبودی عالی کلی دارد. در حقیقت، افسردگی یکی از رایج ترین عوامل ناتوانی در افراد مبتلا به AD است که می تواند درمان شود. درمان عملکرد شناختی را بهبود نمی بخشد، اما به طور اساسی باعث بهبود وضعیت عملکردی و کیفیت زندگی می شود.

اگر فرد مبتلا به AD افسرد شده است، فراهم کردن رابطه عاشقانه بیشتر و حمایت طی این دوره، ضروری است. یک برنامه روزانه قابل پیش بینی را زمان بندی کنید، بهترین زمان روز را به انجام کارهای دشوار، مثل حمام کردن اختصاص دهید. لیستی از فعالیت ها مثل نقاشی کشیدن، آهنگسازی ، آشپزی ، رنگ آمیزی و یا ملاقات افراد و دیدن محل هایی که فرد لذت می برد را تهیه کنید و برنامه زمانی بیشتری برای این فعالیت ها در نظر بگیرید. با آگاهی از ناامیدی و ناراحتی فرد به او امید بدهید که به زودی احساس بهتری خواهد کرد. موفقیت های کوچک را جشن بگیرید. روش هایی بیابید که فرد بتواند در زندگی خانوادگی دخالت کند.

در همان زمان، اطمینان بدهد که فرد مورد عشق و احترام است و به عنوان عضوی از خانواده مورد تقدیر است. نه فقط به خاطر آنچه که الان می تواند انجام دهد. با یک روانپزشک و یا پزشک ، صحبت کنید. فصل 7 را جهت روش های دارویی برای درمان افسردگی در افراد مبتلا به AD مرور کنید.

 

---

[1] A.Bemett

[2] Lisa synder

[3] Alberta